niedziela, 17 stycznia 2016

Kruszynkowe przemyślenia: Czasami lubię być casualem

Źródło ilustr.: pixabay.com
Nie stronię od gier, które wymagają od odbiorcy trochę wysiłku. Niemniej nie uważam się za ortodoksyjnego hardcora, osiągającego spełnienie wyłącznie przy najtrudniejszych produkcjach. A to dlatego, że bardzo chętnie sięgam też po tytuły skierowane do tzw. niedzielniaków. Co najistotniejsze, potrafię czerpać z nich dużo przyjemności.

Sporo ludzi, włącznie z moją osobą, instaluje takie gry właśnie ze względu na ich specyfikę. Pozycje, które reprezentują casualowy segment rozrywki, mają przecież za zadanie zapewnić odbiorcom maksymalnie przystępną zabawę, pomagającą odprężyć się po ciężkim dniu w pracy lub szkole. Owszem, istnieje ryzyko trafienia na produkcję, gdzie relaks okaże się kwestią dyskusyjną. Podobnie jak w przypadku bardziej skomplikowanych rzeczy, wśród tytułów dla niedzielnych graczy można napotkać mniej udane projekty. Zamiast jednak oddzielać ziarno od plew, skupię się dziś na pozytywach.

Bo czego oczekuję od casualowej gry? Ano przede wszystkim prostoty zarówno pod kątem obsługi, jak i zasad zabawy. Tak więc bez ton statystyk, mnóstwa reguł do zapamiętania czy rozbudowanej klawiszologii. Jeżeli odpalam coś, gdy jestem zmęczona innymi sprawami, a mam ochotę na granie, to potrzebuję czegoś łatwego i szybkiego do ogarnięcia. Produkcji takiej, która ochoczo się przede mną otworzy, pozwalając brać z siebie to, co najlepsze. Czas niezbędny do zrozumienia zasad powinien zaś być w takich przypadkach ograniczony do minimum. Powyższe kryteria odgrywają też niebagatelną rolę wtedy, kiedy człowiek chce uruchomić grę w ramach krótkiej przerwy od różnych obowiązków.
 
Screen z Infinite Jigsaw Puzzle, bardzo sympatycznego zbioru układanek
Jakie niedzielne tytuły potrafią mnie usatysfakcjonować? Posiadające fabułę czy pozbawione warstwy narracyjnej? Jedne i drugie, co nie znaczy, iż jestem aż tak niewybredna albo zachłanna. To zależy głównie od tego, ile czasu mam do dyspozycji. Jeśli w danym momencie mogę pozwolić sobie jedynie na chwilową odskocznię od innych zajęć, wolę propozycje bez linii fabularnej lub ze szczątkową historią. Po szybkim wyłączeniu gry nie muszę bowiem żałować, iż oderwałam się od monitora przed poznaniem potencjalnie interesujących wydarzeń. Dla przykładu, ostatnio uruchamiam w takich sytuacjach Infinite Jigsaw Puzzle. Mianowicie wybieram sobie jeden obrazek i tyle elementów, by ułożyć całą ilustrację w przeciągu 15-20 minut. Prócz układanek, dobrym wyborem wydają się choćby gry typu Mahjongg, pinball czy nawet klasyczny windowsowy pasjans (o ile nie zdążyliśmy go ograć do znudzenia).

Gdy jednak mogę poświęcić więcej niż godzinę, a nie mam sił na RPG-i, rozbudowane strategie ani na wymagające zręcznościówki, wolę zwrócić się w stronę gier HOPA (Hidden Object Puzzle Adventure). Tego rodzaju tytuły wzbudzają powszechną sympatię wśród casualowej braci i bardzo często można je w sumie nazwać uproszczonymi przygodówkami. Wszak poza standardowym wyszukiwaniem ukrytych obiektów, zawierają dużo elementów, które zaczerpnięto właśnie z gatunku point and click. Do tego wszystkiego zazwyczaj dochodzi jeszcze fabuła. Wprawdzie dość łatwo tu o nieco oklepane wątki, ale ich użycie nie musi wiązać się z czymś złym. Wręcz przeciwnie, możemy dostać interesującą historię, którą po prostu przyrządzono na bazie tego, co dobrze znamy i lubimy.
 
Screen z ciekawej gry typu HOPA pt. Zbłąkane dusze: Skradzione wspomnienia (Stray Souls: Stolen Memories)
W każdym razie, lubię „HOPKI” za możliwość śledzenia linii fabularnej oraz za przystępne zadania, które nie frustrują, a tym samym nie odrywają od narracji. Przy okazji nie omieszkam polecić paru pozycji, należących do tejże kategorii. Z pewnością na uwagę zasługuje oferta polskiego producenta i wydawcy Artifex Mundi, gdzie nie brak wysokiej klasy gier HOPA (m.in. serie Enigmatis oraz Grim Legends). Ponadto dobrze bawiłam się przy kilku solidnych tytułach, wydanych przez rosyjską firmę Alawar Entertainment (np. Mroczne Anioły: Maskarada cieni, Zbłąkane dusze: Skradzione wspomnienia, Zbrodnia  w górach: Odwet).

Gry, których docelową grupę stanowią casuale, mają zatem całkiem sporo do zaoferowania. Rzecz jasna pod warunkiem, że liczymy na odprężającą rozrywkę, a nie na wyczerpującą gimnastykę umysłu bądź palców. Jak napisałam wcześniej, niekiedy potrzebuję takich lekkich pozycji, natomiast trudniejsze wyzwania zostawiam sobie wówczas na inne dni. A skoro niedzielne granie zaspokaja pewne moje potrzeby, tym bardziej nie zamierzam z tego rezygnować.

8 komentarzy:

  1. Myślę podobnie. Z jednej strony lubię odpalić sobie jakiegoś cRPGa, który pochłonie 200 h ciągłego grania, ale nie mam też nic przeciwko, by poprzesuwać kamyki w Treasures of Montezuma IV, które niedawno nabyłem (nie polecam III, bo niedorobiona i nie rozwijana). W sumie dzięki kilku Twoim recenzjom przekonałem się do gier hidden object.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję za komentarz. Cieszę się też, że moje teksty przyczyniły się w pewnym stopniu do Twojego zainteresowania grami hidden object. :) Dużo tytułów z tego gatunku to naprawdę warte uwagi propozycje, a zwłaszcza te, które są wzbogacone o solidną dawkę elementów rodem z tradycyjnych przygodówek. Wiadomo - trafiają się gry słabsze, ale tak jest z każdym gatunkiem. Przyznam, że na początku sama byłam niezbyt przekonana do tego typu produkcji. Po prostu moja przygoda z nimi zaczęła się od mniej udanego tytułu. Na szczęście, nie zniechęciłam się i nie żałuję, bo dzięki temu na moim kompie zagościły bardziej interesujące gry z wyszukiwaniem ukrytych obiektów.

      Co do Treasures of Montezuma, nie grałam, ale miałam okazję bawić się innymi grami typu match 3 i ogólnie odpowiada mi taka mechanika. Dziękuję więc za podanie tego tytułu, będę mieć go na oku i jeśli wpadnie w moje ręce, nie omieszkam przetestować. :) Tak jak radzisz, nie będę jednak rozglądać się za trzecią częścią tej serii.

      Usuń
    2. W ToM grałem lata temu na komórce, więc ucieszyłem się, jak w jakimś tam bundlu była trójka. Wyobraź sobie moje rozczarowanie, gdy gra regularnie, co 15 min, się crashowała. Dopiero wtedy popatrzałem na komentarze. Cóż. Czwórka jest dużo lepsza i działa płynnie. Aha, gierka dość szybko robi się bardzo trudna. Tak ostrzegam, byś nie nastawiała się na 100% relaks. :^)

      Usuń
    3. Dobrze wiedzieć - postaram się pamiętać, że w ToM4 nie ma zbyt lekko i w razie czego nie będę jej rezerwować na chwile, gdyby zależało mi przede wszystkim na bezstresowym graniu. :)
      Wracając do wcześniejszej części, nie dziwię się Twojej irytacji, ale mam nadzieję, że reszta tytułów z owego bundla reprezentowała już wyższy poziom.

      Usuń
    4. Szczerze, to nie wiem. Pewnie je sprzedałem, albo czekają w kolejce na odpalenie... Od pół roku nie kupuję gier, tylko próbuję pokończyć te, które już mam. Ale to nie takie proste, jak się jest już starym dziadem i nie ma się czasu na knurzenie przed kompem. A i chęci brak. Jedyne na co mam jako taką ochotę, to nakarmić koty w Neko Atsume...

      Usuń
    5. Może to tylko chwilowy brak chęci? Ja niekiedy tak miewam, że przez jakiś czas nie chce mi się zbytnio grać - co najwyżej przy jednym tytule zostaję, ale nie przesiaduję przy nim nie wiadomo ile, tylko w małych ratach go przechodzę.

      Usuń
    6. Nah, jestem leniem z natury. To wszystko. :3

      Usuń

System komentarzy, tak jak cały blog, funkcjonuje na platformie Blogger, gdzie stosowane są zasady polityki prywatności Google.