"Demelza", Winston Graham - recenzja

„Demelza”, czyli kolejny tom sagi Winstona Grahama, ponownie zabiera czytelników do Anglii II połowy XVIII wieku, by przedstawić dalsze losy rodu Poldarków, osadzone w malowniczej, kornwalijskiej scenerii. Co najistotniejsze, kontynuacja wypada nie mniej solidnie od pierwszej odsłony cyklu, przybliżając rzetelny i angażujący obraz minionej epoki, a także nie zatracając przy tym swoistego pierwiastka uniwersalności.

Ross Poldark i Demelza Carne są od pewnego czasu małżeństwem. Powieść zostaje zresztą otwarta niezwykle ważnym dla nich momentem, bo narodzinami córeczki – Julii. Chciałoby się więc rzec, że oto mamy potwierdzenie słów: „i żyli długo i szczęśliwie”. Cóż, z tym szczęściem różnie niestety bywa, albowiem los to przekorny gracz, rzucający nie tylko kośćmi radości, ale też smutku, żalu czy złości. Nie inaczej postępuje z małżonkami, którzy zamieszkują dwór Nampara. Choć łączy ich szczere uczucie, już w poprzedniej części, opatrzonej tytułem „Ross Poldark”, mogliśmy przekonać się, że autor nie opisuje perypetii bohaterów przy pomocy wyłącznie różowych kolorów. Prawdziwe życie to nie bajka, a drugi tom rozwija ten realistyczny kierunek, przeplatając przyjemniejsze chwile takimi, które poddają protagonistów niełatwym próbom.

Demelza stara się znaleźć swoje miejsce wśród wyższych sfer, do których weszła za sprawą poślubienia Rossa. Dziewczyna nabiera coraz więcej cech damy, lecz jednocześnie nie gubi charakterystycznej dla siebie żywiołowości ani wrodzonej dobroci serca. Jednakże nie wszystkie jej działania przekładają się na pozytywne skutki, aczkolwiek młodej pani Poldark nie przyświecają złe intencje. Nieszczególnie wypadają przykładowo plany wyprawienia podwójnego przyjęcia z okazji chrzcin latorośli. O ile feta dla uboższych gości upływa pod znakiem ogólnej wesołości, tak impreza dla zamożniejszego środowiska zostaje zakłócona niespodziewanym incydentem, który zawstydza świeżo upieczoną matkę. Ryzykiem obarczone są ponadto kroki, jakie Demelza podejmuje na rzecz zeswatania Verity, kuzynki męża, z kapitanem Andrew Blameyem. Miłość tej dwójki nie zyskała wszak akceptacji brata Verity – Francisa, co stawia na szali jego relacje z Rossem oraz inne istotne kwestie.

Ukochany tytułowej bohaterki napoci się zaś przy kopalnianych inwestycjach, które – z uwagi na sytuację gospodarczą w kraju – nie idą zbyt pomyślnie. Stąd projekt budowy odlewni i spółki kupującej rudę miedzi, by tym samym uniknąć chytrych pośredników. A takimi są właśnie Warlegganowie, nowobogaccy bez szlacheckich korzeni. Co się tyczy członków tej familii, największą rolę odgrywa na kartach utworu George, którego z powodzeniem wykreowano na największego przeciwnika Rossa Poldarka. Konflikt pomiędzy mężczyznami narasta zarówno przez czysto biznesowe problemy, jak i fakt, że Warleggan kręci się w pobliżu Francisa oraz jego żony Elizabeth, tak na marginesie byłej narzeczonej Rossa. Generalnie obsada, wzorem wcześniejszego tomu, stanowi niezaprzeczalny atut książki. Niby zwykli ludzie, ale dokładnie to przesądza o wyrazistości poszczególnych postaci. Pośród zupełnie nowych osób najjaśniej błyszczy dr Dwight Enys. Młody, sympatyczny i całkiem niczego sobie lekarz otwiera w Kornwalii prywatną praktykę, a w międzyczasie daje się uwieść zamężnej Cygance Keren.

Dodam jeszcze, że Winston Graham zamyka drugą odsłonę sagi dość dużą porcją goryczy, acz równocześnie trzyma się zdecydowanie z dala od patetycznych rejonów i najtańszego grania na emocjach. Finał dopowiada zatem swoją konkluzję na temat bolesnej niekiedy prozy życia, która, w rozmaitych formach, dotyka przecież każdego człowieka. Ostatnie fragmenty „Demelzy” pozostają wierne stylowi autora, dopełnianemu przez spokojne tempo narracji. Komu natomiast odpowiadała debiutancka część serii, ten nie zawiedzie się jej następczynią, a potem zapewne sięgnie po kolejne pozycje ze słynnego brytyjskiego cyklu.

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Demelza

Tytuł oryginalny: Demelza

Cykl: Dziedzictwo rodu Poldarków, część 2

Autor: Winston Graham

Wydawnictwo: Czarna Owca

Liczba stron: 536