Kruszynkowe przemyślenia: Czasami lubię być casualem

Źródło ilustr.: pixabay.com

Nie stronię od gier, które wymagają od odbiorcy trochę wysiłku. Niemniej nie uważam się za ortodoksyjnego hardcora, osiągającego spełnienie wyłącznie przy najtrudniejszych produkcjach. A to dlatego, że bardzo chętnie sięgam też po tytuły skierowane do tzw. niedzielniaków. Co najistotniejsze, potrafię czerpać z nich dużo przyjemności.

Sporo ludzi, włącznie z moją osobą, instaluje takie gry właśnie ze względu na ich specyfikę. Pozycje, które reprezentują casualowy segment rozrywki, mają przecież za zadanie zapewnić odbiorcom maksymalnie przystępną zabawę, pomagającą odprężyć się po ciężkim dniu w pracy lub szkole. Owszem, istnieje ryzyko trafienia na produkcję, gdzie relaks okaże się kwestią dyskusyjną. Podobnie jak w przypadku bardziej skomplikowanych rzeczy, wśród tytułów dla niedzielnych graczy można napotkać mniej udane projekty. Zamiast jednak oddzielać ziarno od plew, skupię się dziś na pozytywach.

Bo czego oczekuję od casualowej gry? Ano przede wszystkim prostoty zarówno pod kątem obsługi, jak i zasad zabawy. Tak więc bez ton statystyk, mnóstwa reguł do zapamiętania czy rozbudowanej klawiszologii. Jeżeli odpalam coś, gdy jestem zmęczona innymi sprawami, a mam ochotę na granie, to potrzebuję czegoś łatwego i szybkiego do ogarnięcia. Produkcji takiej, która ochoczo się przede mną otworzy, pozwalając brać z siebie to, co najlepsze. Czas niezbędny do zrozumienia zasad powinien zaś być w takich przypadkach ograniczony do minimum. Powyższe kryteria odgrywają też niebagatelną rolę wtedy, kiedy człowiek chce uruchomić grę w ramach krótkiej przerwy od różnych obowiązków.

 

Screen z Infinite Jigsaw Puzzle, bardzo sympatycznego zbioru układanek

Jakie niedzielne tytuły potrafią mnie usatysfakcjonować? Posiadające fabułę czy pozbawione warstwy narracyjnej? Jedne i drugie, co nie znaczy, iż jestem aż tak niewybredna albo zachłanna. To zależy głównie od tego, ile czasu mam do dyspozycji. Jeśli w danym momencie mogę pozwolić sobie jedynie na chwilową odskocznię od innych zajęć, wolę propozycje bez linii fabularnej lub ze szczątkową historią. Po szybkim wyłączeniu gry nie muszę bowiem żałować, iż oderwałam się od monitora przed poznaniem potencjalnie interesujących wydarzeń. Dla przykładu, ostatnio uruchamiam w takich sytuacjach Infinite Jigsaw Puzzle. Mianowicie wybieram sobie jeden obrazek i tyle elementów, by ułożyć całą ilustrację w przeciągu 15-20 minut. Prócz układanek, dobrym wyborem wydają się choćby gry typu Mahjongg, pinball czy nawet klasyczny windowsowy pasjans (o ile nie zdążyliśmy go ograć do znudzenia).

Gdy jednak mogę poświęcić więcej niż godzinę, a nie mam sił na RPG-i, rozbudowane strategie ani na wymagające zręcznościówki, wolę zwrócić się w stronę gier HOPA (Hidden Object Puzzle Adventure). Tego rodzaju tytuły wzbudzają powszechną sympatię wśród casualowej braci i bardzo często można je w sumie nazwać uproszczonymi przygodówkami. Wszak poza standardowym wyszukiwaniem ukrytych obiektów, zawierają dużo elementów, które zaczerpnięto właśnie z gatunku point and click. Do tego wszystkiego zazwyczaj dochodzi jeszcze fabuła. Wprawdzie dość łatwo tu o nieco oklepane wątki, ale ich użycie nie musi wiązać się z czymś złym. Wręcz przeciwnie, możemy dostać interesującą historię, którą po prostu przyrządzono na bazie tego, co dobrze znamy i lubimy.

 

Screen z ciekawej gry typu HOPA pt. Zbłąkane dusze: Skradzione wspomnienia (Stray Souls: Stolen Memories)

W każdym razie, lubię „HOPKI” za możliwość śledzenia linii fabularnej oraz za przystępne zadania, które nie frustrują, a tym samym nie odrywają od narracji. Przy okazji nie omieszkam polecić paru pozycji, należących do tejże kategorii. Z pewnością na uwagę zasługuje oferta polskiego producenta i wydawcy Artifex Mundi, gdzie nie brak wysokiej klasy gier HOPA (m.in. serie Enigmatis oraz Grim Legends). Ponadto dobrze bawiłam się przy kilku solidnych tytułach, wydanych przez rosyjską firmę Alawar Entertainment (np. Mroczne Anioły: Maskarada cieni, Zbłąkane dusze: Skradzione wspomnienia, Zbrodnia  w górach: Odwet).

Gry, których docelową grupę stanowią casuale, mają zatem całkiem sporo do zaoferowania. Rzecz jasna pod warunkiem, że liczymy na odprężającą rozrywkę, a nie na wyczerpującą gimnastykę umysłu bądź palców. Jak napisałam wcześniej, niekiedy potrzebuję takich lekkich pozycji, natomiast trudniejsze wyzwania zostawiam sobie wówczas na inne dni. A skoro niedzielne granie zaspokaja pewne moje potrzeby, tym bardziej nie zamierzam z tego rezygnować.