Co tam słychać w przygodówkowym świecie? #11

Iście letnia aura dała mi ostatnio trochę popalić, aczkolwiek lepsze już słońce od burzy z piorunami czy ulew z wielkim gradem. Niemniej nie zaszkodziłaby nieco niższa temperatura, żeby człowiekowi lżej się oddychało. Komputer też by się zresztą o to nie obraził, unikając tym samym zbytniego przegrzewania bebechów. Dość jednak narzekania! Pora zerknąć, co tam w przygodówkach piszczy.

Transcend – opublikowano obrazki z gry

O pracach nad Transcend wiadomo było nie od dziś, tyle że projekt funkcjonował pierwotnie pod tytułem Mountains of Madness. Produkcja, w której za źródło natchnienia posłużyła twórczość H. P. Lovecrafta, ma być psychologicznym horrorem o nieliniowej narracji. Fabuła przybliży odbiorcom losy czwórki naukowców, prowadzących badania nad przekraczaniem ludzkiej świadomości z wykorzystaniem tajemniczego urządzenia o nazwie Conarium. Perypetie bohaterów przypuszczalnie skłonią nas do rozważań typu „O co w tym wszystkim chodzi”, ale liczę, że otrzymamy takie pozytywne uczucie niepewności.

"Czerwony Kapturek - prawdziwa historia" - recenzja

Podobnie jak niejednej klasycznej historii, baśni o Czerwonym Kapturku nie brak mrocznego tonu, choć większość ludzi styka się z nią już we wczesnym dzieciństwie. No bo przecież wilk pałaszuje babcię, a i wnusia stanowi nie lada kąsek… Prawda, że straszne rzeczy tam się dzieją? Kłopoty nie omijają też bohaterów wersji, którą przedstawia nam komputerowa animacja z 2005 roku. Jak jednak łatwo zgadnąć, „Czerwony Kapturek – prawdziwa historia” to zupełnie inne spojrzenie na znaną wszystkim opowieść. Kryminał spotyka się tu bowiem z komedią i na tym zresztą nie koniec.

W produkcji, którą wyreżyserował Cory Edwards, wespół z Tonym Leechem oraz Toddem Edwardsem, wyraźnie czuć próbę ugryzienia Shrekowskiego tortu. Wzorem przygód zielonego ogra, film śmiało poczyna sobie ze światem baśni, bawiąc się przyjętymi w nich schematami, a także doprawiając swoją wizję solidną porcją popkulturowych odniesień. Już sam początek zwiastuje odejście od klasycznych standardów, tym bardziej że w pierwszych minutach obrazu Czerwony Kapturek właśnie kończy drogę przez las i przekracza próg babcinej chaty. Owszem, w łóżku leży przebrany wilk, lecz wcale nie zjadł biednej staruszki. Ta natomiast ma się całkiem dobrze, pomijając fakt, iż została związana i zamknięta w szafie.

"Barbie: Rockowa księżniczka" - recenzja

Niejednokrotnie mogliśmy przekonać się, że zamiana miejsc to solidna podstawa do opowiedzenia co najmniej niezłej historii. Podejmująca taką tematykę „Barbie: Rockowa księżniczka” nie zalicza się na szczęście do smutnych wyjątków od reguły. Wprawdzie produkcja ta skierowana jest do małych dziewczynek, ale nie brak jej wdzięku i uroku.

Najsłynniejsza lalka świata Barbie wciela się tutaj w księżniczkę o imieniu Courtney – dziewczę nie tylko śliczne, lecz również bardzo uprzejme, swoją grzecznością przywodzące nieco na myśl Misia Paddingtona. Naszą protagonistkę poznajemy w dniu, kiedy życie najwyraźniej postanawia zrobić młodej damie zabawnego psikusa. Oto bowiem losy blondynki zostają skrzyżowane z drugą główną bohaterką – ciemnowłosą piosenkarką Eriką. Tej pannie także nie można odmówić urody jak z obrazka, aczkolwiek w uniwersum Barbie to akurat żadne zaskoczenie. W każdym razie, na tym zdają się kończyć widoczne podobieństwa, bo choć Erika posiada sympatyczną osobowość, zarazem ma zupełnie inny image. Naturalny kolor włosów połączyła z niebieskimi pasmami, jest bardziej bezpośrednia i oczywiście nie zna się na dworskiej etykiecie, zamiast tego ochoczo kładąc nogi na stół.

Co tam słychać w przygodówkowym świecie? #10

Weekend trwa już w najlepsze, lecz zanim skupię się na chwili obecnej, pozwoliłam sobie spojrzeć na parę minionych dni pod kątem gier przygodowych. Cóż więc ciekawego się wydarzyło? Poniżej kilka przykładów.

Maize, czyli rzecz o osobliwej kukurydzy

Niezależne studio Finish Line Game z Toronto ujawniło, że pracuje nad pierwszoosobową przygodówką pt. Maize. Od strony fabularnej gracze otrzymają absurdalną komedię, w której pobrzmiewać będą echa Monty Pythona oraz zabawniejszych odcinków „Z Archiwum X”. Przedstawiona w grze historia dotyczyć ma eksperymentu dwóch naukowców, którzy nie przeczytali ze zrozumieniem notatki od rządu USA. W efekcie tego obaj panowie stworzyli czującą i gadającą… kukurydzę. To jednak nie jedyne kuriozum, jakie pojawi się w kanadyjskiej produkcji. Zobaczymy tu choćby gburowatego miśka Teddy’ego Ruxpina, będącego rosyjską podróbką technologicznie zaawansowanej zabawki.

Co tam słychać w przygodówkowym świecie? #9

Choć dzisiejszy wpis poświęcam miniprzeglądowi wieści ze świata przygodówek, przyznam wpierw, że w ostatnich dniach absorbowała mnie głównie Eurowizja. Wprawdzie nie jestem zagorzałą fanką tego konkursu, ale trochę się nim interesuję i poznałam w ten sposób parę fajnych piosenek. Tegoroczną edycję śledziłam jednak ze szczególną uwagą, do czego przyczynił się udział utalentowanego Michała Szpaka. Korzystając z okazji, gratuluję naszemu reprezentantowi świetnego występu! No dobrze, a teraz przejdźmy do rzeczy, bo coś tam w przygodówkach także się działo. Tym razem będzie, że tak to ujmę, „kickstarterowo”.

StarFlint the Blackhole Prophecy

Projekt, którego tworzeniem zajmuje się ekipa ze Stunmason Games, zabierze nas w podróż po międzygwiezdnych przestrzeniach. Głównymi i zarazem grywalnymi bohaterami tejże produkcji będą dwie postacie o przeciwstawnych osobowościach. Jedna z nich to atrakcyjna Trixie – niegdyś tajna agentka, a obecnie kosmiczna piratka. Jej losy zostaną skrzyżowane z niejakim Flintem, który chwyta się dorywczych prac i nie lubi dźwięku budzika. Wśród źródeł natchnienia deweloperzy wymieniają m.in. „Gwiezdne Wojny” i serial „Firefly”, przy czym w obrębie samej mechaniki za inspirację posłużyły klasyczne przygodówki ze stajni LucasArts oraz interaktywne filmy od Telltale Games. Rozgrywka stanowić ma bowiem połączenie typowych dla point and clicków zagadek z systemem wyborów i konsekwencji.

"Sześć lat później", Harlan Coben - recenzja

Trudno nazwać rozstania czymś przyjemnym, i to nawet wtedy, kiedy odbywają się na pokojowej stopie. Jakiś żal, choćby niewielki, zawsze gdzieś tam przemknie. W przypadku Jake’a Fishera, głównego bohatera powieści „Sześć lat później”, zerwanie obyło się raczej bez skakania sobie do oczu. Niemniej mężczyzna i tak bardzo źle zniósł tę sytuację. Wszak był pewien, że spotkał miłość swego życia. Tymczasem ukochana odchodzi i bierze ślub z innym. Nic więc dziwnego, iż Jake poczuł się, jakby dostał obuchem w głowę. To jednak nie koniec kłopotów, jakie zgotuje panu Fisherowi specjalizujący się w thrillerach Harlan Coben. Czytelnicy otrzymują natomiast lekturę, która chwyta i nie puszcza aż do samego końca.

Akcja powieści startuje w trakcie ślubu Nathalie Avery, czyli obiektu westchnień naszego protagonisty. Co ciekawe, jednym z uczestników ceremonii jest właśnie Jake, lecz, jak łatwo zrozumieć, facet siedzi w ostatniej ławce ze złamanym sercem. Wiadomo – jeśli najbliższa osoba staje na ślubnym kobiercu u boku kogoś innego, człowiek z reguły ma wrażenie, iż został odarty ze wszelkich nadziei. No chyba że jest niepoprawnym romantykiem, który naoglądał się zbyt dużo filmów i seriali. Wówczas może jeszcze po cichu liczyć na mniej bądź bardziej efektowną ucieczkę sprzed ołtarza. Jake, mimo że dzięki Nathalie uwierzył w stałe związki i prawdziwą miłość, takich fantazji nie snuje. Ze smutkiem patrzy na urodę panny młodej, z bólem wspominając wspólne chwile, które nadal są dla niego jak żywe. Była dziewczyna wylewa zaś po ceremonii kolejny kubeł zimnej wody na głowę bohatera, prosząc, by zapomniał o jakimkolwiek kontakcie czy ukradkowym śledzeniu.

"Nagranie" - recenzja

Ludzie mawiają czasem, że naśladownictwo jest najwyższą formą pochlebstwa. Wychodząc z takiego założenia, można by więc potraktować południowokoreański horror „Nagranie” jako wyraz uznania dla nurtu slasherów, który został solidnie wyeksploatowany przez angielskojęzyczne kino. I nie byłoby w tym nic złego, gdyby praca twórców przełożyła się na zadowalający seans. Z jednej strony fajnie, że nie otrzymaliśmy kolejnego azjatyckiego horroru z duchem o długich, czarnych włosach. Z drugiej, „Nagranie” momentami zdaje się nadto inspirować takimi produkcjami jak „Koszmar minionego lata” czy „Krzyk”. Co gorsza, z niezbyt dobrym skutkiem.

Przedstawiona w tym obrazie historia przybliża nam perypetie grupki licealistów, którym najwyraźniej poprzewracało się w głowach. Oto bowiem robią makabryczny żart nielubianemu koledze, co w ich własnym mniemaniu uchodzi za iście genialny dowcip. „Zabawa” ma jednak tragiczny finał, kończąc się śmiercią nieszczęśnika. Po fakcie młodzież oczywiście zaczyna żałować swojej głupoty, lecz myśli bohaterów zaprząta głównie perspektywa ewentualnych konsekwencji. Albo inaczej – martwią się tym, jak by tu wybrnąć z kłopotów i uniknąć odpowiedzialności karnej. No bo przecież nie chcieli nikogo zabić, tylko wpędzić znajomego w stan przedzawałowy. Ot, „drobnostka”.

Lucid9: Inciting Incident (PC) - recenzja

Darmowe produkcje, z jakimi miałam ostatnio styczność, nie oferowały długich kampanii fabularnych. Przeważnie około godzinki lub półtorej, i po sprawie. Oczywiście nie brakuje jeszcze krótszych pozycji, a także takich, które stoją po przeciwnej stronie barykady, mile zaskakując pod kątem czasu rozgrywki. Do tej drugiej, chlubnej grupy zalicza się między innymi Lucid9: Inciting Incident – visual novel autorstwa niezależnej ekipy z Fallen Snow Studios. Ba, to, co proponuje nam ów nieodpłatny projekt, wcale nie wypada biednie w porównaniu z komercyjnymi grami.

Choć teoretycznie dobrnęłam do końca po solidnych ośmiu godzinach zabawy z hakiem, nie jest to najbardziej adekwatny w moim przypadku wynik, gdyż ujrzałam wtedy tzw. bad ending. W rzeczywistości poświęciłam grze koło dziesięciu godzin, przy czym dodatkowy czas spędziłam na rozgryzaniu decyzji, prowadzących do kanonicznego finału. Ten zaś, jak przystało na właściwe zwieńczenie, wiązał się z wchłonięciem bogatszej treści i prześledzeniem większej liczby scen. Na dokładkę, Inciting Incident jest dopiero pierwszą częścią opowiadanej przez twórców Lucid9 historii – co prawda ów początek również sam w sobie stanowi pewną całość, lecz mocny finał niewątpliwie każe czekać na ciąg dalszy, który powinien wyjaśnić podjęte wcześniej wątki. Ale po kolei…