Football Game (PC) - recenzja

 

Odruchowa myśl, jaka nasuwa się na widok słów „Football Game”, to skojarzenie z ewidentnie sportowymi produkcjami. Jednakże pozycja o takim tytule, za opracowanie której odpowiada niezależne studio Cloak and Dagger Games, nie zalicza się do tego rodzaju projektów. W zamian mamy do czynienia z przygodówką, co akurat zbytnio nie dziwi zważywszy na samych twórców, posiadających w portfolio innych reprezentantów owego gatunku (np. The Terrible Old Man). Na dodatek, zaskakująca – pod pewnymi względami – nazwa gry bynajmniej nie jest tu jedynym elementem, który to nadaje temu point and clickowi specyficznego posmaku.

A takim nieszablonowym aspektem Football Game niewątpliwie jest fabuła. Co ciekawe, w ogólnym zarysie sprawia raczej zwyczajne wrażenie, tyle że przemyca nutkę nostalgii, zabierając odbiorców do drugiej połowy lat osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Do czasów, kiedy – przykładowo – ludzie często słuchali muzyki z kaset magnetofonowych. Mianowicie wybierzemy się do amerykańskiego miasteczka East Bend, by prześledzić wieczór z życia licealisty Tommy’ego Taylora. Tego właśnie dnia odbywa się ważny mecz jego szkolnej drużyny futbolowej, acz jeszcze bardziej pochłania protagonistę perspektywa spotkania ze swoją dziewczyną Suzy Cooper. Wprawdzie matka daje Tommy’emu szlaban w ramach kary za wypicie piwa, lecz chłopak – jak łatwo przewidzieć – nie zamierza rezygnować z zaplanowanego wypadu. Na pierwszy rzut oka mamy więc typową egzystencję ucznia szkoły średniej, ale szybko przekonujemy się, że deweloperzy unikają sztampy.

 

Football Game nie jest standardową opowieścią o nastolatkach. Nie jest też – pomimo swojego tytułu – opowieścią o sporcie na pierwszym planie, choć odgrywa on ważną rolę w życiu bohatera. Paradoksalnie mecz amerykańskiego footballu stanowi tutaj swoisty element dekoracji. Tło dla głównego wątku, a konkretnie dla chęci zobaczenia się z ukochaną dziewczyną. Niemniej od razu podkreślam, że nie uświadczymy stricte romantycznych nut. Za to mamy atmosferę niepokojącej dziwności, przez którą trudno jednoznacznie zaklasyfikować perypetie Tommy’ego. Wydaje mi się, że przedstawionej historii najbliżej do czegoś w stylu psychologicznego thrillera, podlanego sosem surrealizmu i niedopowiedzeń. Wyczuwalne są zatem inspiracje słynnym Davidem Lynchem, na które to powołują się sami deweloperzy. Bo przecież twórca takich filmów jak np. „Zagubiona autostrada” czy „Mulholland Drive” potrafi roztaczać w swoich obrazach nieoczywistą, oniryczną wręcz aurę.

Pomagając młodemu mężczyźnie w realizacji jego planów, praktycznie przez cały czas nie mogłam odpędzić od siebie uczucia, że coś jest nie tak. A ku takiemu przekonaniu skłaniały mnie nie tylko bieżące wydarzenia, lecz również kilka podrzuconych gdzieniegdzie scenek retrospekcyjnych. Co więcej, Cloak and Dagger Games nie wykłada kawy na ławę w kwestiach narracyjnych. Niezależni deweloperzy obrali odwrotny kierunek, unikając jasnych odpowiedzi i prowokując gracza do własnych przemyśleń. Nie chcę zresztą zdradzać zbyt wiele, gdyż to taki scenariusz, który najlepiej odkrywać samodzielnie. Ale wiedzcie, że ostatnie minuty gry zręcznie uzupełniają i wieńczą tę nieoczywistą drogę. A to dlatego, iż finał jeszcze bardziej prowokuje do różnych pytań oraz interpretacji, zamiast postawić kropkę nad i. Owszem, nie każdemu spodoba się takie posunięcie, lecz całokształt także wszak podąża tą trudniejszą w odbiorze ścieżką.

 

Do walki o jak najszersze grono miłośników nie staje ponadto oprawa audiowizualna. Nie chodzi mi przy tym o fakt zastosowania pixel artu ogółem. Gwoli ścisłości, omawianą przygodówkę przystrojono taką grafiką retro, która daleka jest od czarowania pieczołowitym wykonaniem niczym chociażby seria Midnight Scenes spod ręki Octavi Navarro. Co prawda sporadycznie pojawiają się krótkie i urozmaicające tradycyjny widok kadry (np. zbliżenie na rękę, wkładającą kasetę do magnetofonu w aucie), ale wszystko odznacza się pewną surowością. Ba, sylwetki postaci, które umieszczono na skąpych w szczegóły planszach, pozbawione są jakichkolwiek rysów twarzy. Z kolei duże głowy, jakie to wyświetlają się podczas tekstowych dialogów, trudno nazwać ładnymi. W połączeniu z ciemną kolorystyką, takowa estetyka dobrze uwypukla specyficzny, posępny i dość psychodeliczny klimat fabularnej warstwy produkcji, podobnie jak oszczędnie dawkowany soundtrack.

Co się tyczy mechaniki, ta stanowi poniekąd najbardziej tradycyjny aspekt gry. Jak już wspominałam na wstępie, Football Game reprezentuje rodzinę point and clicków. Pecetową wersję obsłużymy więc przy pomocy sprawdzonej w klasycznych przygodówkach myszki. Rozgrywka polega zaś na eksploracji otoczenia, prowadzeniu rozmów, a także zbieraniu i używaniu przedmiotów. Przyszykowane przez deweloperów zagadki są generalnie proste, nie wyłamując się równocześnie prawom logiki. Dodam, że do naszego ekwipunku trafi mało przedmiotów. Skromność dotyczy też liczby dostępnych lokacji oraz długości rozgrywki, która to przy pierwszym podejściu zabrała mi jedynie godzinę z kilkoma minutami.

 

Komu mogłabym polecić Football Game? Ano takim zwolennikom przygodówek, którzy lubią sięgać po nieszablonowe historie i klimaty typu „ale o co dokładnie biega?”. Jednocześnie takim odbiorcom, którym nie przeszkadza brak większego wyzwania na niwie gameplayu, krótki czas zabawy oraz swego rodzaju spartańskość graficzna. Najlepiej potraktować owoc prac ekipy z Cloak and Dagger Games jako niedługie, a do tego kładące nacisk na narrację doświadczenie. Doznanie tyleż intrygujące, co niepokojące i osobliwe.