"Rufus. Wilk w owczej skórze", Bartosz Sztybor, Agnieszka Świętek - recenzja

„Rufus. Wilk w owczej skórze” to jeden z laureatów trzeciej edycji „Konkursu im. Janusza Christy na komiks dla dzieci”. A co szczególnie ważne, twórcy tej obrazkowej historii – stojący za scenariuszem Bartosz Sztybor i odpowiedzialna za rysunki Agnieszka Świętek – jak najbardziej zasłużyli na takowe wyróżnienie.

Omawiana pozycja serwuje czytelnikom komiksową wyprawę do świata antropomorficznych zwierzaków, a pierwsze skrzypce w przedstawionej historii gra, co oczywiste, tytułowy protagonista. Początkowe kadry tej graficznej opowieści zaznajamiają nas wpierw jednak z parą owiec o imionach Aries i Pola. Z miłym małżeństwem, które zmierza akurat do domu dziecka w celu dokonania adopcji. Tam też owcze ścieżki szybko krzyżują się z Rufusem, będącym jednym z wychowanków tegoż ośrodka. Jak zatem nietrudno przewidzieć, to właśnie ów wilczek zostaje zaadoptowany przez Ariesa i jego partnerkę.

Wiadomość o odmianie dotychczasowego losu ogromnie zaskakuje głównego bohatera, gdyż nikt nie kwapił się wcześniej do wzięcia go pod swój dach. Owce również trochę dziwi taki obrót spraw, lecz gotowe są przygarnąć młodzieńca, zwłaszcza w obliczu sympatycznej osobowości Rufusa. Ale nie oznacza to, że los poskąpi mu teraz życiowych komplikacji. Bo Rufus stanowi szczególny przypadek wilka – nieświadomego swej prawdziwej, drapieżnej natury. Stąd – choć wie, iż inni zazwyczaj unikają z nim kontaktu – nie rozumie, dlaczego tak się dzieje. Niemniej przeprowadzka do owczej rodziny i pójście do nowej szkoły zaprocentują niejedną okazją do wyciągnięcia różnych cennych wniosków.

Co istotne, konkluzje, jakie wysnuwają się w trakcie lektury, są źródłem wartościowych przemyśleń nie tylko dla samego protagonisty i postaci z jego otoczenia, lecz także dla odbiorców utworu. Mimo że fabułę osadzono w zwierzęcych realiach, obserwujemy tutaj rzeczywistość, która – pod niejednym względem – nie odbiega od naszej codzienności. Wystarczy pochylić się nad sylwetką wilka, czyli drapieżnika. Wprawdzie inne zwierzęta boją się go z wiadomego powodu, ale równie dobrze można to zinterpretować jako problemy, które wynikają czasem z czyjejś odmienności na tle ogółu. Ba, uniwersalny charakter tego komiksu obejmuje też szerszy zakres tematów. Twórcy poruszają jeszcze bowiem takie kwestie jak np. wiara w siebie czy poszukiwanie własnej tożsamości.

W związku z powyższym, Rufus podąży poniekąd drogą ku samopoznaniu, podobnie zresztą jak pozostałe zwierzęta ze szkoły, do której to młodziutki wilk zaczyna uczęszczać, znalazłszy się pod opieką owiec. Co więcej, wybrani bohaterowie dostaną zarazem szansę na przezwyciężenie pewnych trudności, aczkolwiek nie zdradzę, jak ostatecznie poradzą sobie z tym wszystkim. Dodam za to, iż szkolne scenki służą również pokazaniu nierzadkiego zjawiska dręczenia niektórych uczniów przez silniejszych łobuzów. Rzecz jasna, tego typu obrazki nakreślono w słusznie dostosowanej do małoletnich czytelników formie. Pochylając się nad perypetiami wilka, należy jednocześnie zwrócić uwagę na motyw szufladkowania. Wątek ten zgrabnie spaja całość i sygnalizuje, że nie powinniśmy dać się ograniczać przez dorabiane nam łatki.

Jeśli chodzi o wizualną stronę „Wilka w owczej skórze”, mamy tu do czynienia z bardzo przyjemnym dla oka stylem, który przywodzi na myśl kreskówki skierowane do dzieci. Ciekawie wypada sam dobór kolorów, gdyż dominujące barwy bynajmniej nie są mdłe, lecz także nie są jaskrawe. Postawiono na dość stonowaną paletę, którą można śmiało nazwać jesienną. Większość kadrów na świeżym powietrzu dobitnie nawet wskazuje tę konkretną porę roku, a zatem sceny rozgrywające się w zamkniętych pomieszczeniach elegancko dotrzymują im kolorystycznego kroku. Co do postaci, zwierzęta o łagodnym charakterze obdarzono generalnie uroczą i niewinną aparycją. Z kolei niedźwiedź, który pełni funkcję szkolnego rozrabiaki, jest odpowiednio postawny, posiadając przy tym młodzieńcze rysy. A pewien dorosły szakal, jaki przewinie się na komiksowych kartach w epizodycznej, acz ważnej roli, to osobnik o wyglądzie iście doświadczonego zakapiora.

Podsumowując, komiks Bartosza Sztybora i Agnieszki Świętek to zarówno ładnie ilustrowana, jak też atrakcyjna fabularnie propozycja. Niewątpliwie sympatyczny w odbiorze tytuł, który łączy rozrywkę z przekazywaniem przydatnych lekcji życiowych. Kontakt z tą graficzną opowieścią zapewne sprawi więc sporo frajdy docelowej, dziecięcej grupie czytelników. Dorośli także powinni docenić urok przygód Rufusa, wespół z wypływającymi z nich naukami, które to traktują choćby o zrozumieniu samego siebie oraz potrzebie tolerancji wobec bliźnich.

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Rufus. Wilk w owczej skórze

Scenariusz: Bartosz Sztybor

Rysunki: Agnieszka Świętek

Wydawnictwo: Egmont Polska

Liczba stron: 48