"Miasteczko morderców", Alek Rogoziński - recenzja

 

Morderstwo, którego potencjalny sprawca nie dość, że został praktycznie od razu ujęty na miejscu zbrodni, to na dokładkę, otwarcie przyznaje się do winy. Czyżby więc śledztwo w tejże sprawie można by uznać za zamknięte? Wprawdzie tak byłoby najwygodniej, lecz jednocześnie zdecydowanie zbyt prosto, zwłaszcza że owa afera znajdzie się w kręgu zainteresowań ekscentrycznej pisarki Róży Krull. Głównej bohaterki „Miasteczka morderców”, którego to karty w iście komediowym tonie traktują o wyżej wspomnianym zabójstwie.

 

Omawiana powieść stanowi czwarty tom komediowo-kryminalnego cyklu „Róża Krull na tropie”, aczkolwiek brak znajomości poprzednich części serii spod pióra Alka Rogozińskiego bynajmniej nie przekreśla czerpania przyjemności z tej lektury. Tak na marginesie, dodam, iż postać Róży, z zawodu twórczyni kryminałów, przewija się również w innych książkach owego autora. Podobnie jest zresztą z komisarzem Krzysztofem Darskim, który i w „Miasteczku morderców” zalicza swój gościnny występ.

 

Akcja utworu rozgrywa się w niewielkiej mieścinie Kocierzyn na Podlasiu, dokąd nasza protagonistka przyjeżdża na prośbę swojej gosposi Cecylii Jodełki. Oficjalnym powodem tej podróży jest spotkanie autorskie w lokalnej bibliotece, lecz tak naprawdę chodzi o dyskretną pomoc w wyjaśnieniu zagadki pewnego morderstwa. Jak wcześniej napomknęłam, sprawa na pierwszy rzut oka wydaje się oczywista. Ofiarą zabójstwa padł miejscowy burmistrz, z kolei tym, kogo aresztowano, okazał się młody narzeczony jego córki. Pani Cecylia nie wierzy jednak w winę chłopaka, a jej chlebodawczyni podziela ową opinię, przystępując do węszenia za prawdziwym winowajcą. Co więcej, wkrótce dochodzi do kolejnej zbrodni. A i sama Róża nie może czuć się bezpiecznie.

 

Choć kluczowym wątkiem jest tutaj kwestia odnalezienia i powstrzymania zabójcy, to - tradycyjnie dla prozy pana Rogozińskiego – całość cechuje się zdecydowanie humorystyczną atmosferą. Komedia w Alkowym wydaniu nie skąpi czytelnikom z dowcipem rozpisanych dialogów, zabawnych sytuacji ani korowodu barwnych i zarazem muśniętych karykaturalną kreską postaci. Prócz pozytywnie zakręconej Róży Krull, która ma swoje dziwactwa, na wyróżnienie zasługują też takie persony jak np. znająca na wylot żywoty świętych Cecylia, nadgorliwy w pobieraniu datków od wiernych proboszcz – o. Sobiesław czy obdarzona wielkimi ambicjami i skłonna do uszczypliwości dziennikarka o imieniu Manuela. Ba, autor nie żartuje przy tym wyłącznie z innych, lecz także potrafi wykazać się dystansem do samego siebie, co udowadniają jego wstępne oświadczenie oraz końcowe podziękowania.

 

Mimo że fabułę ubarwiają dodatkowo wtrącone gdzieniegdzie wzmianki o różnych epizodach z przeszłości Róży, które dostarczają szeregu pretekstów do szerokiego uśmiechu, nie ginie w tym wszystkim kryminalna intryga. Została ona zresztą ciekawie przyrządzona i z powodzeniem zbudowana w oparciu o motyw obecności większego grona podejrzanych wśród niewielkiej społeczności. A to dlatego, że zamordowany burmistrz zdążył za życia podpaść niejednemu mieszkańcowi Kocierzyna. Alek Rogoziński z powodzeniem przedstawia zaś w toku opisywanych wydarzeń kolejne osoby, które miały na pieńku z ofiarą, zdradzając co nieco o powodach mogących ewentualnie popchnąć je na ścieżkę zbrodni. Natomiast finał zgrabnie tłumaczy powieściową intrygę i równocześnie serwuje pomysłowe niespodzianki.

 

Do zalet zaliczyć też trzeba dobrze nakreślony obraz małego miasteczka, gdzie wszyscy się znają i wszystko o sobie wiedzą. Na przykładzie Kocierzyna widać, że w tego typu miejscach ciężko uchować jakikolwiek sekret. Ludzie mogą tu wszak w rozmaitych okolicznościach dowiedzieć się o cudzych tajemnicach – ktoś coś zobaczy lub usłyszy, potem komuś poda dalej, a tamta osoba jeszcze komu innemu. No i tak właśnie roznoszą się wieści, w tym te o prywatnym śledztwie Róży. Niemniej główna zainteresowana sama umie z owego faktu zrobić należyty użytek, znajdując w okolicznych plotkach sposobność do zdobycia cennych dla swojego dochodzenia informacji.

 

Czytelniczą wyprawę do „Miasteczka morderców” odbyłam wiedziona chęcią umilenia sobie weekendu lekką i poprawiającą nastrój pozycją. Bo skoro uznaję Alka Rogozińskiego za tzw. sprawdzoną firmę w dziedzinie dostarczania humorystycznych wrażeń, a ponadto z otwartymi ramionami witam obecność wątków kryminalnych, prędzej czy później musiałam sięgnąć po ową książkę, czego absolutnie nie żałuję. Śledząc perypetie Róży Krull, nie tylko często się śmiałam, ale i byłam ciekawa ostatecznego rozwiązania zagadki kocierzyńskiej zbrodni. Słowem, dla fanów gatunku to rzecz nie do pogardzenia.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł: Miasteczko morderców

Autor: Alek Rogoziński

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Liczba stron: 288