"Sobowtór", Tess Gerritsen - recenzja

 

Tak już niekiedy bywa, że niektóre rozdziały czyjegoś życia okazują się – z różnych powodów – pustymi czy raczej skrzętnie ukrytymi kartami. Uchylenie rąbka tajemnicy w tej materii może zaś, choć nie musi, wyjaśnić pewne sprawy, pozwalając wreszcie dowiedzieć się, na czym dokładnie człowiek stoi, jeśli chodzi o mniej bądź bardziej dręczące kwestie. Ale czy jest to równoznaczne z przyniesieniem ulgi? Niekoniecznie. Ba, takie niespodziewane rewelacje potrafią czasami dość solidnie wstrząsnąć naszą egzystencją, wywołując szereg wątpliwości. A tego właśnie doświadczy Maura Isles na kartach „Sobowtóra”, co w sumie nie dziwi zważywszy na fakt, iż mowa o thrillerze. Dodam, że precyzyjnie zbudowanym.

„Sobowtór” to powieść z flagowego cyklu autorstwa Tess Gerritsen, w którym pierwsze skrzypce grają dwie kobiety – bostońska policjantka Jane Rizzoli i sądowy patolog Maura Isles. W tej konkretniej odsłonie, czwartej zresztą z kolei, fabuła kręci się wokół takiego problemu, jaki dotyczy drugiej z wymienionych bohaterek. Wróciwszy z Paryża do Stanów, doktor Isles zauważa pod swoim domem radiowozy. Tymczasem stojący tu i ówdzie ludzie, włącznie z panią detektyw Rizzoli, patrzą na nią wielce zdziwieni, wręcz zszokowani. Maura zaczyna słusznie niepokoić się zaistniałą sytuacją, nie wiedząc jeszcze, o co biega. A chwilę potem sama jest w wielkim szoku, gdy policja pokazuje jej, w czym rzecz. Mianowicie odkryto zwłoki zabitej kobiety, wyglądającej niczym klon patolożki. Zanim więc Maura pojawiła się w okolicy, wszyscy po prostu myśleli, że to ona została zamordowana.

Znalezienie martwego ciała stanowi oczywiście początek policyjnego dochodzenia. Pomijając konieczność ujęcia sprawcy, nie bez znaczenia pozostaje niebywałe podobieństwo denatki do lekarki sądowej, które to pociąga za sobą m.in. skrupulatne sprawdzanie tożsamości tytułowej sobowtórki. Swoje śledztwo nie omieszkuje też wszcząć Maura, co skłania protagonistkę nie tylko do podążania tropem identycznej nieznajomej, lecz także własnej przeszłości. Adoptowana we wczesnym dzieciństwie, medyczka ma bowiem w życiorysie takie nieodkryte karty, o których napomknęłam na wstępie. Dlatego teraz odczuwa szczególnie silną determinację, by zdobyć informacje o swej biologicznej matce. Dodać przy tym należy, że autorka z powodzeniem doprawia powyższe kwestie dalszymi komplikacjami, wprowadzając do przedstawionej historii więcej morderstw. I to również takich, które sięgają nawet kilku dekad wstecz. Na domiar złego, wśród ofiar nie brak ciężarnych kobiet.

Wiecie, co jest najlepsze w książce spod pióra Tess Gerritsen? Owszem, powieść wciąga, lecz niewątpliwa w tym zasługa umiejętności pisarki do bardzo sprawnego łączenia rozmaitych wątków. Amerykańska literatka robi to tutaj tak, że przykuwa uwagę czytelnika od początku do końca, nie zaliczając po drodze nużących potknięć. Otwierający fabułę prolog rozbudza ciekawość odbiorcy odnośnie do tego, jak opisane w nim, skądinąd przykre zdarzenie ma się do dalszego ciągu utworu. W następnych rozdziałach autorka często posługuje się natomiast pewnym zabiegiem, który za każdym razem zdaje egzamin. Gwoli ścisłości, myślę o stopniowym ujawnianiu ważnych informacji przy równoczesnym podrzucaniu nowych znaków zapytania. Gdy zatem bohaterowie, wraz z odbiorcami, dostaną jedną odpowiedź, ta zazwyczaj wpuszcza na książkową scenę kolejne zagadki i wymagające wyjaśnienia kwestie. Przyznam, że takie poprowadzenie fabuły satysfakcjonująco wzmagało moją dociekliwość w trakcie lektury.

Zręczna konstrukcja obejmuje w tej powieści zarówno kluczowe klocki fabularne oraz spajające je powiązania, jak też takie składniki, które łatwo mogłyby w paść pułapkę bycia zwykłymi zapychaczami. Słowem, „Sobowtór” nie zawiera zbędnych elementów. Osobiste sprawy różnych bohaterów zostały wszak płynnie i logicznie wplecione do głównej, detektywistycznej warstwy tytułu, pomagając zbliżyć się do postaci, a także czyniąc je bardziej ludzkimi. Dzięki temu pojawiające się w książce osoby wychodzą poza ramy uczestników kryminalnej intrygi, aczkolwiek na tym najważniejszym polu również spełniają stosowną funkcję bez zarzutu. Czy to chodzi o dominującą w owej odsłonie serii Maurę, czy o będącą akurat w zaawansowanej ciąży, lecz aktywną zawodowo Jane lub – przykładowo – o inną kobietę przy nadziei, która zostaje porwana w toku bieżącej akcji.

O ile pozycje z początkowego okresu twórczości autorki, które bratają sensację i kryminał z romansem, to generalnie przystępne, acz przeważnie średnie czytadełka, tak późniejsze jej książki, będące pełnokrwistymi thrillerami, serwują więcej pozytywnych wrażeń. Widać, że wkroczenie na grunt bardziej złożonych historii poszło u amerykańskiej pisarki w parze z udoskonaleniem warsztatu. „Sobowtór” został należycie skrojony pod gusta zwolenników mrocznych dreszczowców. Oferuje mocną dawkę napięcia, potrafi zaskoczyć i snuje sugestywną opowieść o okrutnych zbrodniach. W tle zaś przemyca z udanym skutkiem pytanie o to, czy kod genetyczny może wpływać na nasze życie oraz osobowość.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Sobowtór

Tytuł oryginalny: Body Double

Autor: Tess Gerritsen

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 400