"Wioska kłamców", Hanna Greń - recenzja

 

Morderstwo, którego ofiarą pada komendant komisariatu w pewnej małej miejscowości. Dowody i świadkowie, którzy jasno wskazują na konkretnych winnych. Skoro więc podejrzani zostają aresztowani, a do tego osądzeni, takową sprawę można by już śmiało uznać za definitywnie wyjaśnioną. Jednakże nie według pisarki Hanny Greń ani głównej bohaterki jej powieści pt. „Wioska kłamców”. Bo dla autorki tegoż utworu to w zasadzie dopiero początek, mobilizujący książkową protagonistkę do podjęcia stosownych działań.

Dioniza „Diona” Remańska, która jest właśnie tą pierwszoplanową postacią z kart „Wioski kłamców”, wykazuje żywe zainteresowanie powyższą, oficjalnie zresztą rozwiązaną zagadką, kierując się osobistymi powodami. Piotr Roszak, czyli zabity komendant, to bowiem biologiczny ojciec Diony. Co prawda kobiety nie łączyła z nim tak bliska więź jak z ojczymem, lecz utrzymywali kontakt. Stąd protagonistce tym bardziej zależy na rozwianiu wszelkich wątpliwości, które – jako była policjantka – wychwytuje rozwiniętym zmysłem detektywistycznym. Przekonana, że faktyczny sprawca pozostaje na wolności, odwiedza rodzinną wieś skazańców o nazwie Strzygom, by przeprowadzić prywatne dochodzenie.

Hanna Greń przybliża czytelnikom perypetie pani Remańskiej w formie kryminału z mocno nakreśloną warstwą obyczajową, której niejako podporządkowana jest powieściowa intryga. Śledztwo Dionizy pociąga wszak za sobą konieczność wysłuchiwania nawet przeróżnych plotek. A te nierzadko mogą okazać się bardzo cennym – z detektywistycznego punktu widzenia – źródłem informacji, zwłaszcza że bohaterka zdobywa je podczas węszenia wśród niewielkiej społeczności. Co ważne, autorka zdołała zarazem oddać atmosferę miejsca, gdzie wszyscy niemal wszystko o sobie wiedzą. Z powodzeniem ubarwia zatem fabułę swoistymi anegdotami z życia mieszkańców Strzygomia.

Całość została utrzymana w odprężającym i prostym stylu, a do dialogów potrafi czasami wkraść się niewymuszony, dowcipny ton. Przyznać też trzeba, że delikatne pierwiastki humorystyczne nie gryzą się z motywem poszukiwania mordercy. Wręcz przeciwnie, poszczególne aspekty książki tworzą zgrabną i wciągającą symbiozę. Do tego lekkość pióra, jaką wykazała się tutaj pani Greń, czuć również w żywo wykreowanych postaciach. Sama Dioniza udźwignęła zaś ciężar głównej roli – to bystra, dociekliwa, charakterna i jednocześnie sympatyczna kobieta.

Warto przy okazji nadmienić, że autorka doprawiła fabułę wątkiem legendy o początkach Strzygomia. Poruszające ten motyw wzmianki funkcjonują tu na zasadzie takich lokalnych ciekawostek, które równocześnie wciąż odciskają piętno na mieszkańcach wioski, w efekcie nadal przyczyniając się do pewnej izolacji owego miejsca. Ponadto, powieść przemyca parę trafnych spostrzeżeń odnośnie do znanej nam rzeczywistości. Przykładowo, zawodowa sytuacja Dionizy, która szuka czegoś nowego po odstawieniu policyjnej odznaki, posłuży za pretekst do zasygnalizowania trudnych realiów rynku pracy. Padnie też choćby uwaga o tym, że – by uchronić się przed nieuczciwością i nadużyciami – umowy powinny być zawierane na piśmie, a nie na gębę.

Reasumując, „Wioska kłamców” nie zalicza się do mrocznych i krwawych kryminałów, lecz do lżejszej odmiany gatunku. Książka ta przynosi odprężenie, sprawiając, że czas spędzony przy lekturze mija szybko i przyjemnie. Rozbudowane elementy obyczajowe serwują natomiast interesujący wgląd w życie niewielkiej mieściny, a także panujące tam relacje międzyludzkie. Jeżeli wobec tego kuszą Was tak doprawione, kryminalne dania, nie powinniście żałować ewentualnego sięgnięcia po ów tytuł.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Wioska kłamców

Autor: Hanna Greń

Wydawnictwo: Czwarta Strona

Liczba stron: 336