"Autopsja", Tess Gerritsen - recenzja

 

Tess Gerrisen nie daje chwil wytchnienia bohaterkom „Autopsji”, czyli piątego tomu swojego flagowego cyklu „Rizzoli i Isles”. Cóż, takie też uroki pracy, jaką wykonują protagonistki serii. Wszak Jane Rizzoli jest detektywem z wydziału zabójstw, a Maura Isles sądowym patologiem. Nic dziwnego, że obie kobiety regularnie mierzą się z kryminalnymi zagadkami. Niemniej pierwszą z wyżej wymienionych pań powinien akurat pochłonąć szczególnie ważny moment prywatnego życia, bo rychłe narodziny dziecka. I owszem, pociecha lada moment ma przyjść na świat, lecz Jane czeka dodatkowo dola zakładniczki. Ale na tym nie koniec podnoszących adrenalinę wydarzeń, które to przyszykowała amerykańska pisarka.

 

Jane Rizzoli trafia do szpitala, gdzie niebawem ma rodzić. W tym samej placówce jest również tajemnicza pacjentka, która wywołuje nie dość, że ogromne, to jeszcze niebezpieczne zamieszanie. Mianowicie kobieta zachowuje się jak szalona, a co gorsza, zabija ochroniarza, by potem uciec do jednego ze szpitalnych skrzydeł i uczynić przebywające tam osoby swoimi zakładnikami. Wśród paru trzymanych na muszce nieszczęśników znajdzie się Jane, lecz – jak wcześniej napomknęłam – nie jest to jedyna komplikacja, którą zgotowała w tej materii książkowym postaciom autorka. Bo dodać chociażby trzeba, że agresywna pacjentka wylądowała w owym miejscu po części za sprawą Maury Isles. Mało tego, enigmatyczna niewiasta uznana wpierw została za zmarłą i przewieziona do prosektorium, w którym to pracuje pani patolog. Odkrywszy żywe ciało w chłodni, Maura ratuje jej zatem życie, acz przykry los chce, iż cudem ocalona stanowi potem zagrożenie dla innych.

 

Wprowadzając wątek szpitalnych zakładników, Tess Gerritsen zręcznie częstuje czytelników klimatem, który powinien przypaść do gustu fanom takich historii jak przykładowo ta z filmu „Negocjator”. Nie brak tutaj związanych z pertraktacjami zamieszania i nerwówki, zwłaszcza że na miejscu zjawią się nie tylko policjanci, lecz także federalni, wespół z oddziałem szturmowym. Dodatkowego smaczku nadaje osoba porywaczki, skłaniając do dociekania dokładnych przyczyn jej postępowania. Owszem, to uzbrojona kobieta, przy której nie można czuć się bezpiecznie. Ale i wzbudza pewien żal, gdyż sama ma za sobą ciężkie przeżycia – świadczą o tym choćby okoliczności jej pobytu w chłodni oraz uprzedni status nieboszczki. Co więcej, budowanie napięcia nie ogranicza się do wydarzeń w szpitalu, gdyż późniejszy etap fabuły śmiałym ruchem porzuca tzw. negocjacyjne ramy. Atmosfera zostaje wtedy jeszcze bardziej zagęszczona poprzez dalsze rozbudowywanie intrygi i rozszerzenie takich aspektów jak ciemne sprawki wyższych szczebli czy handel żywym towarem.

 

„Autopsja” to książka, w której dużo się dzieje i poszczególne elementy tworzą spójną całość. Jednocześnie jej autorka nie zapomina o wyraźnym nakreśleniu odczuć najważniejszych bohaterów. Co ciekawe, Maura zdaje się w tej odsłonie serii częściej schodzić na drugi plan, lecz też oczywiście odgrywa kluczową rolę. Na kartach utworu to przecież ona pierwsza styka się z kobietą, która sterroryzuje szpital. Patolożka dostanie również fragmenty ze skrupulatnie przedstawionymi sekcjami zwłok. Niemniej na czoło wysuwa się tym razem Jane, która wchodzi w jeszcze większe interakcje z porywaczką. Sporo miejsca poświęcono także perspektywie męża pani detektyw – agenta FBI Gabriela Deana, słusznie martwiącego się o swoją ukochaną. Pozwolę sobie przy okazji napomknąć, że dominującą, trzecioosobową narrację z powodzeniem poprzetykano sugestywnymi rozdziałami, które napisano dla odmiany w pierwszej osobie, udzielając wówczas głosu niejakiej Mili. Dlaczego? By poznać odpowiedzi na to i inne pytania, zachęcam do przeczytania powieści wszystkich, którzy lubią mocne thrillery oraz kryminały.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Autopsja

Tytuł oryginalny: Vanish

Autor: Tess Gerritsen

Wydawnictwo: Albatros

Liczba stron: 400