"Agatha Christie. I nie było już nikogo" - recenzja komiksu

 

„I nie było już nikogo” Agathy Christie można, według mnie, śmiało uznać za jeden z filarów literatury rozrywkowej. Nie tylko dlatego, iż książka ta wyszła spod pióra królowej kryminałów. Owa powieść zalicza się bowiem do ścisłej czołówki gatunku, a jej fabuła wykorzystuje motyw, po który chętnie sięgnęli potem inni twórcy. Mowa oczywiście o odciętym od świata miejscu, gdzie grupa ludzi kolejno traci życie z rąk nieznanego sprawcy. Co więcej, powieść pani Christie została także niejednokrotnie zaadaptowana przez różne gałęzie popkultury. I do takich właśnie adaptacji należy utwór, za którym stoją Pascal Davoz, Damien Callixte oraz Georges Van Linthout. Pozycja plasująca się w literackich kategoriach, bo będąca komiksem.

 

Nadmienione we wstępie miejsce, na terenie którego ląduje tutaj wąskie grono bohaterów, to pewna brytyjska wyspa. Ósemka ludzi zostaje zaproszona na ów ląd listownie przez tajemniczego nadawcę. Przywiezieni łódką, docierają do eleganckiej rezydencji, gdzie wita ich dwoje służących. Niestety, brak państwa domu. Na tym jednak nie koniec niespodzianek. Ba, protagonistów czeka iście nieprzyjemne zaskoczenie. Dobry nastrój gości podczas kolacji pryska niczym bańka mydlana, kiedy słyszą nagle enigmatyczny głos z wiadomością dla nich wszystkich, ze służbą włącznie. Tak oto zostają przypomniane zbrodnie, które popełniło każde z dziesiątki zgromadzonych. Mało tego, ktoś najwyraźniej przystępuje do wymierzania im kary, gdyż wkrótce ginie pierwsza osoba, dając początek stopniowej eliminacji kolejnych. Wydarzenia te upiornie korespondują zarazem z treścią wierszyka o dziesięciu żołnierzykach, a także ze znikającymi pojedynczo figurkami wojaków, które ustawiono w salonie.

 

Kto miał wcześniej do czynienia z powieściowym pierwowzorem, zauważy zatem, iż zarys fabularny komiksu pozostał bez zmian. Zaobserwowane w trakcie dokładnej lektury różnice to zaś na ogół kosmetyka. Jedną z nich jest choćby inne nazwisko osoby odpowiedzialnej za ściągnięcie bohaterów na wyspę (tak na marginesie, również operujące ideą zagadkowości i grą słów). Niemniej większość zmian, jakie wprowadził autor scenariusza – Pascal Davoz, po prostu kondensuje historię tak, by pasowała do komiksowej, bardziej zwięzłej tekstowo, acz obfitującej w ilustracje formy, starając się równocześnie zachować najważniejsze elementy fabuły. Wprawdzie psychologiczna warstwa nie dorównuje głębi oryginału, lecz przemycono co nieco z przemyśleń postaci. Jeśli chodzi o klimat, ten zdołano całkiem dobrze uchwycić. Da się wyczuć towarzyszącą nieszczęśnikom nerwowość, która na dalszych stronach przybiera na sile, wzbogacona o atmosferę wzajemnych podejrzeń. Bo skoro szybka ucieczka z wyspy jest niemożliwa, a nikogo innego tam nie widać, nieszczęsna grupa zacznie, naturalną koleją rzeczy, wypatrywać mordercy wśród siebie.

 

Co istotne, zawarte na kartach zeszytu retrospekcje, które odwołują się do wybranych epizodów z życia kilku postaci, są tu pozytywnym urozmaiceniem zarówno na gruncie narracyjnym, jak też wizualnym, pozwalając na wyjście poza główne miejsce akcji. Sama wyspa także zresztą prezentuje się należycie od strony graficznej, przygotowanej przez panów Callixte i Van Linthouta. Ilustratorzy zgrabnie odmalowali ją jako atrakcyjną, aczkolwiek trudno dostępną i przez to sprzyjającą osaczeniu lokację. Ludzkie sylwetki, które paradują na kolejnych kadrach, również zostały starannie narysowane. W wyglądzie dramatis personae doceniam stosowne zróżnicowanie oraz fakt, że ich aparycja potrafi korespondować z pewnymi cechami charakteru. Przykładowo, u lubiącego szybką jazdę Anthony’ego Marstona widać przebojowość, a u Emily Brent, która to kieruje się nad wyraz surowymi zasadami moralnymi, zgryźliwość.

 

Książka czy komiks? Wybierając to, co lepsze, bez wahania wskazuję powieść, którą od dawna uwielbiam i oceniam jako bogatsze narracyjnie doświadczenie. Pomimo tego komiksowa wersja „I nie było już nikogo” zaserwowała mi dobrze spędzony czas, choć krótszy ze względu na formułę takowej adaptacji. To wart uwagi zeszyt dla sympatyków opowieści graficznych oraz fanów kryminałów, a zwłaszcza tych zwolenników gatunku, u których sentyment do prozy Agathy Christie idzie w parze z ciekawością odnośnie do mniej bądź bardziej odmiennego ujęcia jej twórczości.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Agatha Christie. I nie było już nikogo

Tytuł oryginalny: Ils étaient dix

Scenariusz: Pascal Davoz

Rysunki: Damien Callixte, Georges Van Linthout

Wydawnictwo: Egmont Polska

Liczba stron: 80