"Bajka na końcu świata 1. Ostatni ogród", Marcin Podolec - recenzja

 

Nie ukrywam, uwielbiam klimaty postapo. Dlatego sięgam zarówno po klasyczne historie tego typu, jak i bardziej oryginalne ujęcia powyższego tematu. „Ostatni ogród”, który otwiera cykl pt. „Bajka na końcu świata”, należy zaś do drugiej kategorii, starającej się wyróżnić na tle innych opowieści z takowego nurtu. A to za sprawą uczynienia małoletnich czytelników docelową grupą swych odbiorców.

 

Pozycja autorstwa Marcina Podolca niewątpliwie przyciąga uwagę już samą nazwą, jaka została nadana całej serii. Tytułowa Bajka wzbudza wszak słuszne skojarzenia z publikacją skierowaną do dzieci, co – z uwagi na osadzenie akcji w rzeczywistości postapokaliptycznej – rodzi interesujący kontrast. Ale też zaznaczyć trzeba, iż tak właśnie wabi się psinka, będąca jedną z pierwszoplanowych postaci w omawianym komiksie. Swoją drogą, prosty, lecz równocześnie sprytny i pomysłowy zabieg. A co w ogóle porabia nasza czworonożna Bajka? Ano poczciwy zwierzak dotrzymuje towarzystwa drugiej głównej bohaterce – rezolutnej dziewczynce o imieniu Wiktoria, z którą to przemierza przedstawiony na kartach utworu świat.

 

Autor sięga tu po konwencję literatury drogi, bowiem oś fabuły stanowi motyw wędrówki. Wiktoria i Bajka podróżują po opustoszałych, wyniszczonych terenach, szukając rodziców dziewczynki. Perypetie sympatycznych protagonistek podzielono natomiast na pomniejsze rozdziały. Nie są to wyrwane z kontekstu scenki, lecz seria krótkich historyjek, które połączono zgrabnym ciągiem logicznym. Kolejne etapy wyprawy, udzielającej nieletniej Wiktorii regularnych lekcji ze szkoły przetrwania. W tych ponurych realiach nie da się zatem uniknąć przykrych momentów, ale na szczęście, bohaterki są dla siebie swoistymi iskierkami nadziei. Bo mimo że zdarzają się im chwile smutku i rozczarowania, potrafią zachować pogodę ducha, odczuwać radość oraz doceniać tzw. pozytywne kotwice (np. spotkanie z pewnym poczciwym tapirem). Ponadto tworzą nader zgrany duet, który zawsze może na siebie liczyć.

 

Twórca komiksu jest bardzo oszczędny, jeśli chodzi o informacje na temat wykreowanego przez siebie świata. Jak dowiadujemy się z opisu na tylnej stronie okładki, Ziemia ucierpiała przez ogromny, bliżej nieokreślony wybuch. Z kolei widok jałowych i zdewastowanych scenerii, w których nie brak dymiących kraterów, potwierdza wystąpienie owej katastrofy. Do tego nigdzie nie widać innych ludzi, a ich los pozostaje dla czytelników zagadką. Dodać zarazem trzeba, że nie uświadczymy rozbudowanych dialogów. Postawiono na skromność tekstową, co w literaturze dziecięcej nie jest wadą, zwłaszcza w odniesieniu do komiksowej formy przekazu. Prym wiodą za to nastrojowe ilustracje, które – tak jak scenariusz – wyszły spod ręki pana Podolca. Co istotne, zdominowane przez rdzawą kolorystykę obrazki ciekawie łączą prostotę z przemycaniem kluczowych szczegółów, obejmujących choćby zrujnowane budynki, wyschnięte drzewa czy mimikę Wiktorii.

 

Słowem podsumowania, „Ostatni ogród” to słodko-gorzka opowieść graficzna o przyjaźni, a także klimatyczna wizja przygnębiającej rzeczywistości, w której – by przeżyć – trzeba umieć zadbać o własną skórę nawet wtedy, kiedy jest się dzieckiem. Marcin Podolec podjął się ryzykownego zadania, przygotowując postapokaliptyczną opowieść dla dziecięcego grona odbiorców. Jednakże solidnie sobie poradził, gdyż sugestywny obraz upadku ludzkości posiada tutaj jednocześnie pokrzepiającą wymowę, wyrażoną przede wszystkim przez wytrwałość i silną więź protagonistek. Debiutancki tom „Bajki na końcu świata” zachęca więc, by poznać następne odsłony cyklu, a tym samym dalszy ciąg tułaczki głównych bohaterek.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł: Bajka na końcu świata 1. Ostatni ogród

Scenariusz: Marcin Podolec

Rysunki: Marcin Podolec

Wydawnictwo: Kultura Gniewu

Seria wydawnicza: Krótkie Gatki

Liczba stron: 64