"Laleczka" (2019) - recenzja

 

„Laleczka” w reżyserii Larsa Klevberga to udane przeniesienie jednej z ikonicznych postaci kina grozy – Chucky’ego – do XXI w. Słowem, do świata, w którym człowiek ochoczo rzuca się na wszechobecne nowinki technologiczne. Za sprawą tytułowej zabawki, film pokazuje nam też przy okazji, jak można przejechać się na takim nadmiernym i niekiedy niefrasobliwym przywiązaniu do elektronicznych gadżetów.

Choć cykl o diabolicznej lalce Chucky, którego to pierwsza odsłona miała premierę pod koniec lat 80. XX w., doczekał się korowodu sequeli, obraz z 2019 r. nie jest kolejną kontynuacją, lecz rebootem, opowiadającym znaną wcześniej historię od nowa i po swojemu. Bo o ile pierwowzór raczył nas pomysłem o uwięzionej w zabawkowym ciałku duszy seryjnego zabójcy, tak omawiana tu nowa wersja stawia na zaawansowaną sztuczną inteligencję, w jakiej obudzą się iście mordercze instynkty.

Oto bowiem prężnie działająca firma elektroniczna Kaslan wypuszcza na rynek serię lalek-robotów o nazwie Buddi. Takie cudeńka nie tylko potrafią chodzić i mówić, lecz również nawiązują połączenia z innymi urządzeniami, a dla dzieci, do których trafiają, starają się być najlepszymi przyjaciółmi. Jednakże słusznie rozgoryczony pracownik wietnamskiej fabryki, gdzie produkowane są te zabawki, dokonuje w jednym egzemplarzu pewnych manipulacji, przyczyniając się do wystąpienia późniejszych kłopotów. Wprawdzie owa zmodyfikowana lalka zostaje potem zwrócona w amerykańskim sklepie jako obarczony wadami produkt, ale tamtejsza ekspedientka – Karen Barclay – postanawia wziąć ją dla swojego syna Andy’ego.

Chucky, bo takie właśnie, zgodne z pierwotną wersją imię nosi prezent dla młodego Barclaya, od początku zdaje się mieć w sobie coś upiornego, każąc widzom zachować czujność. Niemniej bohaterowie wpierw raczej nie przykładają do tego zbytniej wagi, co zresztą zdołano zręcznie uzasadnić. Mianowicie interaktywna lalka posiada równocześnie coś takiego, że rzeczywiście widać jej zainteresowanie Andym. Ba, raz nawet lekko wzruszyłam się podczas pewnej spokojniejszej sceny, kiedy to Chucky obiecuje nigdy nie opuścić chłopca, a jego uścisk zostaje odwzajemniony przez ludzkiego towarzysza. Mówiąc krótko, niewątpliwie czuć wtedy łączącą tych protagonistów więź.

Owszem, Andy stanie się później świadomy gorszego oblicza zabawki. I nie myślę np. o jej ochoczym powtarzaniu usłyszanych przekleństw, co akurat sprawi chłopakowi frajdę. Zaborczy Chucky zacznie wszak coraz brutalniej ujawniać brak hamulców do stosowania przemocy, by w finałowej partii filmu niejako zatracić się we własnym szaleństwie, będącym efektem walki o względy Andy’ego za wszelką cenę. Ale co szczególnie ważne, objawia się w tym wszystkim umiejętne mieszanie różnych konwencji. „Laleczka” zawiera chociażby elementy historii o przyjaźni między człowiekiem a innego rodzaju istotą, raczącej nas zarówno bardziej beztroskimi odcieniami, jak też zdecydowanie mroczniejszymi tonami. Obraz traktuje także o kumplostwie grupki dzieciaków, gdyż – dzięki osobliwości Chucky’ego – syn Karen zakoleguje się z młodocianymi sąsiadami Falyn i Puggiem. Ponadto twórcy z powodzeniem doprawili seans pierwiastkami czarnego humoru, pamiętając przy tym o przynależności filmu do gatunku grozy, a zwłaszcza do jego krwawej, slasherowej odmiany.

Jak zasygnalizowałam we wstępie, nie można również zapominać, że elektroniczny Chucky AD 2019, który makabrycznie rozprawia się z kolejnymi ofiarami, posłużył poniekąd do zaserwowania odbiorcom swoistej opowieści ku przestrodze. Na porządku dziennym są dziś przecież rozmaite urządzenia – czy to dla ułatwienia naszego życia, czy to po prostu dla zapewnienia rozrywki. Ale gdyby coś poszło wyjątkowo nie tak? Wówczas – wiadomo – nie cieszylibyśmy się już z nowoczesnych bajerów, które przynosiłyby więcej szkody, a nawet zagrożenia niż pożytku bądź przyjemności. I mimo że „Laleczka” nie urządza głębokich traktatów na takowe tematy, to czytelnie napomyka o ewentualnych mrocznych stronach technologii, w tym zdolnej do nauki sztucznej inteligencji.

Reasumując, pozycja, za której kamerą stanął pan Klevberg, a do której scenariusz napisał Tyler Burton Smith, to kompetentnie zrealizowany horror. Film o nowym wcieleniu Chucky’ego, przemawiającym – tak na marginesie – głosem Marka Hamilla, może pochwalić się odpowiednio wyważonym i zgranym zestawem poszczególnych składników. Mamy tutaj nuty czarnej komedii, makabry, niepokoju, napięcia, a na dokładkę, dostajemy jeszcze domieszkę ostrzegawczego przekazu oraz trochę spokojniejszych momentów. Tym samym „Laleczka” zalicza się do grona takich produkcji, które dowodzą, że nie każdy remake czy reboot skazany jest na artystyczną porażkę.

 

 

--------------------------------------------------

Tytuł polski: Laleczka

Tytuł oryginalny: Child's Play

Reżyseria: Lars Klevberg

Scenariusz: Tyler Burton Smith

Obsada: Gabriel Bateman, Aubrey Plaza, Mark Hamill, Brian Tyree Henry, Carlease Burke

Gatunek: horror

Produkcja: USA, Kanada

Rok premiery: 2019

Czas trwania: ok. 90 minut