"Złe miejsce", Minka Kent - recenzja

 

W pewnej skromnej chacie, otoczonej zewsząd lasem, żyły sobie trzy siostry wraz z matką. A gdy najmłodszą z dziewcząt dopadła ciężka choroba, nie było innego wyjścia, jak tylko szukać pomocy. Dlatego kobieta zabrała niedomagającą córeczkę i wyruszyła w drogę, by znaleźć lekarza. Niestety, mijały kolejne dni, a dwóm siostrom, które zostały w domu, zaczęło kończyć się jedzenie. Cóż zatem począć z matczynym nakazem, by pod żadnym pozorem nie narażać się na niebezpieczeństwa świata zewnętrznego? I choć sytuacja ta przywodzi nieco na myśl baśniowe historie, mamy tutaj do czynienia z innego rodzaju opowieścią, bo zaliczaną do kategorii thrillerów psychologicznych.

Akcja „Złego miejsca” spod pióra Minki Kent startuje w momencie, kiedy matki i chorej dziewczynki – około 9-letniej Evie – nie ma już od kilkudziesięciu dni. 19-letnia Wren oraz 18-letnia Sage, czyli pozostałe siostry, próbują przetrwać same z dala od cywilizacji, lecz nie przychodzi im to łatwo. Jak wyżej wspomniałam, domowe zapasy są na wyczerpaniu. W dodatku, nadciąga zima, a u progu chaty zjawia się obcy mężczyzna. Zaistniałe okoliczności skłonią wobec tego dziewczyny do podjęcia ostatecznej decyzji w sprawie opuszczenia dotychczasowego lokum. Ale co szczególnie istotne, równolegle zaczniemy śledzić losy Nicolette Gideon, która mieszka z mężem Brantem nieopodal wcześniej nadmienionego lasu, w niewielkim mieście Stillwater Hills. Zamożna kobieta nie może narzekać na brak dobrobytu, aczkolwiek ciężką ją obecnie nazwać szczęśliwą. Nicolette nie potrafi bowiem przegnać wrażenia, że do związku z Brantem wkradł się kryzys. Wprawdzie pani Gideon próbuje robić dobrą minę do złej gry, ale jednocześnie podejrzewa, że jej małżonek ma romans.

Minka Kent sięgnęła po pierwszoosobową narrację, niejako rozbijając przy tym fabułę na dwie perspektywy. Mianowicie rozdziały, w których do głosu dochodzi Wren, poprzeplatane są fragmentami skoncentrowanymi na Nicolette i jej punkcie widzenia. Takowa struktura obowiązuje również na późniejszym etapie historii, kiedy wątki obu bohaterek zostają ze sobą połączone. Dodać trzeba, że autorka poświęciła dużo uwagi emocjom i przemyśleniom protagonistek, będących zarazem narratorkami. Co właściwie nie dziwi z racji swoistego ulokowania odbiorcy wewnątrz ich głów. Ponadto, dzięki takiemu zabiegowi zyskujemy wnikliwy obraz ludzi przywykłych do zupełnie odmiennych warunków i borykających się z różnymi problemami. Z jednej strony, jest wszak Wren – dziewczyna przyzwyczajona do egzystowania w skrajnej izolacji, bez prądu czy innych, niezbędnych współczesnemu człowiekowi rzeczy. Ktoś, kto pragnie po prostu przetrwać i komu od maleńkości wpajano, że świat to tytułowe złe miejsce. Z drugiej strony, mamy przecież zamożną Nicolette, której także nie omijają troski. Niby w jej małżeństwie panuje zgoda, lecz nie jest tak jak dawniej. Psychiczna kondycja kobiety nie należy więc do najlepszych, acz zdradzę, iż nie chodzi wyłącznie o lęk z powodu sekretów męża.

„Złe miejsce” to – jak zaznaczyłam we wstępie – thriller psychologiczny, ale pomimo słusznej klasyfikacji, nie uświadczymy dużo charakterystycznego dla dreszczowców napięcia. Nie znajdziemy też wielu zwrotów akcji, które okazałyby się faktyczną niespodzianką. Owszem, w dalszej fazie fabuły dowiedziałam się czegoś, co mnie zaskoczyło. Niemniej siła tej książki drzemie gdzie indziej. Bo pomijając sugestywnie przedstawione odczucia głównych bohaterek, których to oczami poniekąd obserwujemy powieściową rzeczywistość, doceniam obraną przez pisarkę strategię przy ujawnianiu tutejszych tajemnic. Gwoli ścisłości, autorka podrzuca niekiedy takie informacje, które naprowadzają czytelników do ogólnych odpowiedzi w wybranych kwestiach. Ryzykowne posunięcie, lecz – według mnie – zdało egzamin. W efekcie coś podejrzewałam i równocześnie z zaciekawieniem kontynuowałam lekturę, by otrzymać dokładniejsze wyjaśnienia, rozszerzające ów zarys własnych domysłów o rozmaite detale. Co więcej, interesowało mnie także to, w jaki sposób różne postacie dotrą do prawdy i jak na nią zareagują.

Na upartego można by pokręcić ciut nosem, że w finale wkradło się trochę uproszczeń i naiwności. Generalnie jednak jestem zadowolona z takiego zakończenia. Podobnie jak z całokształtu, na którego korzyść przemawia dodatkowo lekki język. Historia Wren, Nicolette i bliskich tym protagonistkom osób mnie wciągnęła, a w późniejszej części utworu, kiedy akcja przyspieszyła, zrobiło się jeszcze ciekawiej. W związku z powyższym, nie omieszkam sprawdzić innych książek autorstwa Minki Kent.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Złe miejsce

Tytuł oryginalny: The Stillwater Girls

Autor: Minka Kent

Wydawnictwo: Filia

Liczba stron: 336