"Przyjaciele na zawsze", Michael Engler, Joëlle Tourlonias - recenzja

 

„Przyjaciele na zawsze” jest drugą książeczką o perypetiach uroczego zajączka i równie słodkiego jeżyka, których to najmłodsi czytelnicy mieli już okazję poznać na kartach pełnej bezpretensjonalnego czaru publikacji pt. „Jesteś moim przyjacielem”. Twórcy losów tych zwierzaków – Michael Engler i Joëlle Tourlonias – ponownie podejmują tu wątek bliskiej więzi. Co więcej, nie tylko poruszają się w obrębie uprzednio wykorzystanych klocków, lecz także z powodzeniem rozwijają wzięty na warsztat temat.

 

Komitywa jeża i zająca trwa od pewnego czasu w najlepsze, a nasi protagoniści nie mają zamiaru odstępować się ani na krok. Za to uwielbiają zarówno wspólnie odpoczywać, jak też oddawać się radosnym zabawom. Niemniej jednocześnie znów będziemy świadkami zdarzenia, w efekcie którego dojdzie do nieprzewidzianej rozłąki wiernych towarzyszy. Co istotne, niejako odwrócono sytuację z poprzedniego tomiku, kiedy to zniknął kolczasty zwierzak. Tym razem oddali się bowiem w pewnym momencie jego długouchy kompan, a fabuła zostanie wtedy skoncentrowana na odczuciach jeżyka, któremu niewątpliwie doskwierać będzie nieobecność druha.

 

Niby to samo, a jednak inaczej, gdyż jak już wspomniałam, autorzy rozszerzają w omawianej pozycji problematykę przyjaźni. Mianowicie samotność kolczastego stworzonka zostaje tutaj doprawiona zazdrością o względy kogoś bliskiego oraz związanego z nią poczucia odrzucenia. Bo takie też właśnie emocje towarzyszyć będą jeżowi, kiedy na książkową scenę wkroczy rozbrykana wiewiórka i odciągnie uwagę zająca od najlepszego druha. Poza tym, zaistniałe okoliczności pokazują również, iż praktycznie w każdej relacji mogą czasami nastąpić zgrzyty, niekiedy wystawiając dodatkowo daną więź na mniejszą bądź większą próbę. Wprawdzie główni bohaterowie nie zaczynają skakać sobie do gardeł, lecz tuż przed nadejściem wiewiórki, ma miejsce drobna sprzeczka między nimi. A jaki z tego wszystkiego morał? Otóż po burzy zawsze przychodzi słońce, zaś prawdziwi przyjaciele nie powinni tracić w siebie wiary.

 

Co do ilustracji, które hojnie przystrajają krótkie partie tekstowe, te jak zwykle reprezentują wysoki poziom, ciesząc wzrok widokiem rozkosznych zwierzątek oraz stonowaną paletą barw. Dodać też trzeba, że – wzorem poprzedniej książki o jeżyku i zajączku – „Przyjaciele na zawsze” zawierają stricte wizualny wątek poboczny. Myślę o myszce, która pojawia się wyłącznie na obrazkach, a w treści drukowanej nie zostaje wspomniana ani jednym słowem. Nie ukrywam, ucieszył mnie powrót tej maleńkiej poczciwiny, wespół z kierunkiem, w jakim podążają losy owego gryzonia. Mianowicie dołożono kolejne milczące stworzonko na drugim planie szaty graficznej. A jest nim pewien niewielki ptaszek, który zawiera znajomość z myszą. Relacje tej dwójki wypadają ciekawie w kontekście głównych bohaterów. Ptak i mysz obserwują wszak pierwszoplanowych protagonistów, nie pozostają obojętni na ich problemy, a także sami się zaprzyjaźniają.

 

Cóż mogę dodać na koniec? Ano jeszcze raz podkreślić, że „Przyjaciele na zawsze” to bardzo przyjemna w odbiorze i pięknie ilustrowana historia. Rzecz niedługa i nieskomplikowana, ale przecież takie powinny być czytelnicze propozycje dla najmłodszych. Warto zatem podsunąć dziecku tę książeczkę, by zaproponować mu wspólną lub samodzielną lekturę.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Przyjaciele na zawsze

Tytuł oryginalny: Wir zwei sind Freunde fürs Leben

Autor: Michael Engler

Ilustracje: Joëlle Tourlonias

Wydawnictwo: Debit

Liczba stron: ok. 28