"Babka z zakalcem", Alek Rogoziński - recenzja

 

Zbrodnia na słodko? Czemu nie? A zwłaszcza wtedy, kiedy serwuje ją Alek Rogoziński. Autor, który tak dowcipnie potrafi pisać o zbrodniach, że swym zgrabnym piórem poprawia czytelnikom humor. To pomyślawszy, ochoczo przystąpiłam do literackiej konsumpcji „Babki z zakalcem”. I jak mi smakowało? O tym poniżej.

 

Łakociowe skojarzenia mają tu zresztą jak najbardziej słuszne uzasadnienie, i to nie tylko za sprawą samego tytułu omawianej powieści. Fabuła utworu kręci się bowiem wokół familii Mirskich, na której czele stoi pani Luiza, z powodzeniem zarządzająca cukierniczym imperium o nazwie „Raj”. Latka jednak lecą i obrotna kobieta myśli o przekazaniu firmy komuś innemu. Teoretycznie jest w kim wybierać, bo krewnych całkiem sporo. Tyle że śledztwo, które to Luiza zleciła prywatnemu detektywowi, owocuje odkryciem przeróżnych grzechów na koncie członków rodziny Mirskich, choć i bez tego daleko im do ideału. Ale pomimo takich rewelacji, gwiazda kulinarnej sceny organizuje uroczyste przyjęcie z okazji swoich urodzin. Imprezę, której uczestnicy powinni spodziewać się wreszcie konkretów odnośnie do głównego spadkobiercy. Niemniej zgromadzonych czeka wielka niespodzianka, gdyż jedna z przebywających tam wtedy osób ginie w podejrzanych okolicznościach.

 

Książka Alka Rogozińskiego największe wrażenie wywarła na mnie w swojej początkowej fazie, kiedy polski pisarz przybliża postać samej Luizy, jej przeszłość i zwyczaje. Poznajemy też wówczas ludzi z najbliższego otoczenia tej ekscentrycznej – pod pewnymi względami – businesswoman. Co istotne, autor zręcznie kreśli przy tym obraz rodziny w krzywym zwierciadle i posiłkuje się takimi środkami jak elementy przerysowania tudzież satyry. Za przykłady niech posłużą hipochondryczka Krystyna, żona jednego z synów Luizy, czy zblazowana wnuczka szefowej „Raju” o imieniu Sandra, której – mówiąc bez ogródek – w głowie się poprzewracało od nadmiaru dobrobytu. W każdym razie, Mirscy to taka familia, jaka bez większych oporów korzysta z sukcesów nestorki. Do tego członkowie rodu nie przepadają za sobą i praktycznie każde z nich ma chrapkę na przejęcie sterów nad firmą.

 

Takowe przedstawienie klanu pomaga więc zrozumieć wzajemne relacje między postaciami, kładąc równocześnie niezły fundament pod przyszłą zbrodnię. Troszkę jak u Agathy Christie, ale czy dalej podążyło to w podobnym kierunku do tego, co nierzadko można było zauważyć u mistrzyni kryminału? Otóż nie. Bo zamiast głębiej zanurzyć się w głównej intrydze, autor w dalszym ciągu koncentruje potem swoją uwagę głównie na wyżej wspomnianym portrecie rodzinnym, przez co  wątek detektywistycznego śledztwa zostaje poniekąd sprowadzony do roli tła. Wprawdzie – jak to w przypadku prozy pana Rogozińskiego – na pewno się nie nudziłam, lecz zwyczajnie przydałoby się nieco większe rozszerzenie kwestii, które są ściśle związane ze stricte kryminalną tematyką. Jednakże doceniam fakt, iż kulisy tutejszej sieci intryg zostają pod koniec zręcznie odsłonione na zasadzie kolejnego rozsupływania różnych sznurków.

 

„Babka z zakalcem” to przyzwoita czarna komedia w kryminalnej posypce. Alkowi Rogozińskiemu wciąż nie brak pomysłów na swoją twórczość, w ramach których możemy liczyć na przyrządzone z satyrycznym zacięciem sylwetki, komiczne sytuacje czy aluzje do współczesnych realiów, dotyczące tym razem np. internetowej popularności influencerów. Natomiast takie momenty, kiedy do akcji wkracza znana z innych książek autora Róża Krull, należą do najzabawniejszych fragmentów, co potwierdzają choćby przygotowania kobiety do wyprawy na feralne przyjęcie. Po prostu historia Mirskich nie ma, według mnie, takiej siły oddziaływania jak te publikacje pana Rogozińskiego, które wcześniej czytałam. Ale i tak zdolna jest podtrzymać zainteresowanie jego utworami. Słowem, całkiem smakowita lektura, aczkolwiek nie na miarę szczególnie apetycznych dań.

 

 

-------------------------------------------------------------------

Tytuł: Babka z zakalcem

Autor: Alek Rogoziński

Wydawnictwo: Skarpa Warszawska

Liczba stron: 256