"Morderstwo na Korfu", Alek Rogoziński - recenzja

Domenę pisarki Joanny Szmidt, bohaterki powieści pt. „Morderstwo na Korfu”, stanowią romanse, przy których to tworzeniu inspirują ją czasem własne przygody miłosne. Jednakże życiowe doświadczenia mogłyby posłużyć tej kobiecie za źródło natchnienia również wtedy, gdyby zechciała zabrać się za wymyślanie kryminałów. W kolejnej odsłonie cyklu ze swoim udziałem, protagonistka ponownie ląduje bowiem w środku afery z zabójstwem na pierwszym planie. Ale dodać trzeba, iż – jak to u Alka Rogozińskiego, autora jej perypetii – kryminalna intryga została tu z powodzeniem doprawiona sutą dawką humoru, gwarantując czytelnikom niejedną okazję do śmiechu.

„Morderstwo na Korfu” to drugi – po „Ukochanym z piekła rodem” – tom serii, w której główne skrzypce grają wyżej wymieniona literatka oraz jej menedżerka Beata „Betty” Jankowska. W tej części cyklu, Joanna udaje się na grecką wyspę Korfu, a konkretnie do turystycznego miasteczka Dassia i położonego w malowniczej okolicy pensjonatu „Villa Zeus”. Nasza ekspertka od romantycznych historii zamierza spędzić tam urlop, lecz choć unika pisania na wakacjach, wyjątkowo postanawia złamać swoją zasadę z uwagi na termin oddania nowej książki wydawcy. Niemniej kłopoty nie każą na siebie długo czekać, komplikując ustalone wcześniej plany połączenia przyjemnego z pożytecznym. A to dlatego, że Stefanos Matrakis, właściciel ośrodka wypoczynkowego „Villa Zeus”, pada wkrótce ofiarą tytułowego morderstwa. Zabójca najwyraźniej skrywa się zaś wśród 11 pozostałych gości hoteliku, z których każdy mógł mieć motyw, by popełnić zbrodnię. Tymczasem rozbudzony zmysł detektywistyczny nie pozwala Joannie biernie czekać na rozwój wydarzeń, acz znów przyjdzie jej działać z pomocą swojej agentki Betty.

Co najistotniejsze, humor, dzięki któremu debiutancka książka z cyklu zaskarbiła sobie jakiś czas temu moją dużą sympatię, wyczuwalny jest tutaj już od pierwszych stron. Wystarczy przytoczyć serwowaną na początku zabawę słowem „musisz”, kiedy autor napomyka, jak to ludzie zawsze mają coś do zrobienia przed wyjazdem. Wzorem poprzedniczki, znajdziemy zresztą jeszcze więcej dowcipnych akcentów. Bo „Morderstwo na Korfu” jest przede wszystkim komedią, aczkolwiek jednocześnie nie można zapominać, iż taką w kryminalnym wydaniu. Stąd nie zabraknie muśniętych humorystyczną kreską postaci czy opisanych z przymrużeniem oka sytuacji, które mają miejsce zarówno w toku bieżącej akcji, jak i pojawiają się w formie czyichś wspominek (np. wzmianka o pewnych problemach z lękiem Betty przed lataniem). Tradycyjnie plusem są zgrabnie skonstruowane dialogi, ciesząc zabawnymi wymianami zdań oraz ciętymi ripostami. Warto także odnotować obecność popkulturowych odniesień, w tym m.in. do Jabby z „Gwiezdnych Wojen” czy kolacji organizowanych przez panią Bukietową z serialu „Co ludzie powiedzą?”.

Pozostając w sferze nawiązań do popkultury, można powiedzieć, że jedno z takich odwołań niejako roztacza się nad całokształtem powieści. Myślę o aluzjach do twórczości Agathy Christie, których ukoronowaniem jest pewna scena w okolicach finału. Mianowicie ktoś z grona bohaterów wygłosi wówczas swoiste exposé niczym słynny Herkules Poirot, gdyż przemówi do zgromadzonych urlopowiczów i przedstawi wyjaśnienie kryminalnej zagadki, włącznie z tożsamością mordercy. Swoją drogą, nakreślona przez autora intryga wypada w ogólnym rozrachunku przyzwoicie, odpowiednio zgrywając się zarazem z komediowym tonem historii. Doceniam w niej takie rzeczy jak choćby pomysł Joanny na prowadzenie prywatnego śledztwa metodą plotek czy umiejętne podsycanie ciekawości odbiorcy, nim nieszczęsny Stefanos zostanie wyprawiony na tamten świat (nie zdradzające żadnych konkretów strzępki informacji o tajemnicach zabitego Greka i jego gości). Kolejne spotkanie z lekkim piórem Alka Rogozińskiego uważam zatem za udane. Liczę też, iż podobnie będzie z następnymi, skoro pisarz ten zdążył dorobić się miana „Księcia komedii kryminalnej”.

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Morderstwo na Korfu

Autor: Alek Rogoziński

Wydawnictwo: Melanż

Liczba stron: 304