"Summer Camp" - recenzja

Wakacje utożsamiane są zazwyczaj z czasem, kiedy człowiek może totalnie wyluzować i oddać się przeróżnym zabawom. Co prawda bohaterowie filmu „Summer Camp” zamierzają akurat latem popracować, lecz przynajmniej część tej grupy nie odmówiłaby sobie okazji do rozrywki. No i przyjdzie im zaszaleć na hiszpańskiej ziemi, bo właśnie tam rozgrywa się akcja horroru w reżyserii Alberto Mariniego. Jednakże oglądane na ekranie harce trudno nazwać wymarzonymi przyjemnościami. Widz też zresztą nie powinien oczekiwać od seansu nadmiernej frajdy, choć skłamałabym twierdząc, że nie zauważyłam żadnego ciekawego pomysłu.

Skrawek Hiszpanii, dokąd zawitamy wraz z protagonistami „Summer Camp”, odbiega od klasycznych, pocztówkowych widoków tego kraju. To zalesiona okolica bliższa przeciętnym wczasom bez luksusów i z pogodą na tyle znośną, by nie zacząć srodze żałować wybrania innego terminu na urlop. Niemniej tego rodzaju otoczenie stanowi całkiem wdzięczną scenerię dla kina grozy, zwłaszcza że podkoloryzowane zostało pod wymogi takiej konwencji. Zasięg telefonów komórkowych mocno zatem szwankuje, niedaleko koczują podejrzani osobnicy, a w starej posesji, do której przyjeżdżają główni bohaterowie, nie wszystko działa jak trzeba.

Horrorowymi śladami podąża również galeria postaci, lecz ich sylwetki nadto bazują na stereotypach. Najważniejszymi personami są bowiem: inteligent w okularach o imieniu Will (w tej roli Diego Boneta), Michelle, czyli typ pozytywnej kumpeli (Maiara Walsh), strojna lalunia Christie (Jocelin Donahue) oraz lowelas Antonio (Andrés Velencoso). A jakież to obowiązki zawodowe sprowadzają powyższe grono do tej konkretnej lokalizacji? Ano mamy do czynienia z młodymi wychowawcami, których zadanie polega na pilnowaniu dzieciaków i uczeniu ich angielskiego w organizowanym tu obozie językowym. Protagoniści stawiają się na miejscu jeszcze przed przybyciem dziatwy, by pouzgadniać wspólnie parę rzeczy. I tak nie unikną przy tym zamieszania, aczkolwiek ze zgoła odmiennego powodu. Mianowicie szybko wychodzi na jaw, że coś wyzwala w ludziach niepohamowaną agresję. Swoją drogą, w zwierzętach też, ale to przede wszystkim człowiek interesuje twórców tej produkcji.

W każdym razie, za plus należy uznać niestandardowe podejście do zombiepodobnych tematów, jeśli chodzi o czynnik wywołujący przemianę, wespół ze sposobem jego działania. Inna sprawa, jak zrealizowano całokształt. A ten niestety nie błyszczy, co zasygnalizowałam już na wstępie. Nie pomagają zbytnio serwowane od czasu do czasu niespodzianki, gdyż nie wykorzystano owych wolt tak umiejętnie, by ciągle dawały równie satysfakcjonujący efekt. Stąd film paradoksalnie staje się potem nieco przewidywalny w swojej nieprzewidywalności, zamiast skutecznie podnosić adrenalinę. Ot, taka historyjka głównie o tym, że jedni chcą w danej chwili umknąć przed zagrożeniem, zaś drudzy kogoś dorwać. Nie zabraknie ponadto krzyków, wykrzywionych paszczy ani nerwowo latającej kamery. Pomimo tego raczej nie zdążymy się znudzić, skoro napisy końcowe ujrzymy po godzinie i szesnastu minutach. Nie jestem więc zdziwiona faktem, że przy takim wyniku uniknięto dłużyzn.

„Summer Camp” to pod pewnymi względami tytuł, który nadaje się do obejrzenia z paczką znajomych czy w towarzystwie drugiej połówki. Na przykład podczas halloweenowego wieczorku, lecz ze świecą szukać tutaj przerażających momentów. Po prostu prześledzimy perypetie bohaterów bez specjalnych emocji, okazjonalnie zamieniając parę słów i podjadając coś na boku. A może i niekiedy lekko się zaśmiejemy, gdy mignie nam przed oczami niedorzeczna scenka. Chociażby w finale, którego nie ratuje nawiązanie do początkowego fragmentu obrazu.

--------------------------------------------------

Tytuł polski: Summer Camp

Tytuł oryginalny: Summer Camp

Reżyseria: Alberto Marini

Scenariusz: Alberto Marini, Danielle Schleif

Obsada: Diego Boneta, Maiara Walsh, Jocelin Donahue, Andrés Velencoso, Rick Zingale

Gatunek: horror

Produkcja: Hiszpania, USA

Rok premiery: 2015

Czas trwania: 81 minut