"Wirus", Graham Masterton - recenzja

Skoro powieść Grahama Mastertona ma na okładce specjalne oznaczenie, że skierowana jest wyłącznie do dorosłych czytelników, to dopiero mocne rzeczy muszą tam się dziać. Tak właśnie pomyślałam, biorąc do ręki polskie wydanie horroru „Wirus”. Akurat dla Mastertona makabra to nie pierwszyzna, gdyż w jego utworach często można natknąć się na drastyczne sceny. W tej konkretnej książce wyjątkowo dużo jednak takich obrazków. Ale czy samo epatowanie okrucieństwem wystarczy do opowiedzenia dobrej historii? Przypadek „Wirusa” każe w to wątpić.

Brytyjski pisarz od początku nie bawi się tutaj w subtelności. Otwierający powieść rozdział przedstawia nam bowiem niespełna osiemnastoletnią Samirę, która to postanawia popełnić samobójstwo przy użyciu nad wyraz bolesnej metody. Choć autor operuje zwięzłym językiem i już w pierwszym zdaniu zdradza decyzję dziewczyny, przez chwilę przeciąga ów moment tuż przed nadejściem najgorszego, podsycając nerwowe oczekiwanie odbiorcy. No i nagle się zaczyna – zostają wypisane szczegóły, o których lepiej nie wiedzieć. Przyznam, że gdyby to był film, prawdopodobnie nie dałabym rady oglądać takiego gore.

Na tym oczywiście nie koniec, ponieważ los Samiry stanowi ledwie preludium do korowodu krwawych zdarzeń, mających miejsce na terenie Londynu. Przykładowo, pracująca w ciucholandzie Sophie definitywnie rozprawia się ze swoim chłopakiem, a szkolna dyrektorka Laura porzuca dotychczasowe, sympatyczne usposobienie na rzecz iście psychopatycznych metod wychowawczych. Śledztwo w związku z zaistniałymi wypadkami przeprowadzają zaś policyjni detektywi Jerry Pardoe i Dżamila Patel. A wraz z rozwojem fabuły funkcjonariusze zyskają coraz więcej wskazówek, które bezpardonowo podpowiadają, że głównymi sprawcami makabrycznego zamieszania są… ubrania. Tak, nie pomyliłam się – o fatałaszki chodzi.

Co by było, gdyby odzież zabijała? Takim oto pytaniem zajmuje się na kartach „Wirusa” Masterton, udzielając wyjaśnień w formie opowieści grozy o stuprocentowo nadnaturalnej tematyce. Idea z jednej strony zwariowana, a z drugiej – nieoklepana i niepozbawiona potencjału. Szkoda tylko, że motyw przesiąkniętych złą energią ciuchów, których założenie wywiera skrajnie negatywny wpływ na ludzkie zachowanie, posłużył przede wszystkim do zaserwowania festynu obrzydliwości. I to na dłuższą metę męczącego. Wprawdzie przemoc stanowi charakterystyczną cechę twórczości Brytyjczyka, ale w innych swoich książkach udało mu się lepiej zapanować nad tego typu wstawkami. Tak było choćby w „Białych kościach”, pierwszym tomie kryminalnej serii z irlandzką policjantką Katie Maguire, gdzie obecność przyprawiających o mdłości scen nie zdominowała reszty fabularnych składników.

Przez swoją makabryczną nadgorliwość, powieść generalnie ma też problem z budowaniem napięcia. Dreszcz niepokoju w jakimś tam stopniu poczułam może ze dwa razy. Przy wspomnianym wcześniej samobójstwie Samiry, a także trochę w jednym z dalszych rozdziałów, który zarazem podirytował mnie przez niefrasobliwą reakcję detektywa Pardoe i niepotrzebne narażenie kogoś bliskiego. To nie słynne „Manitou”, również sięgające po nadprzyrodzone elementy, lecz zręcznie intensyfikujące niesamowite sygnały. W „Wirusie” niby dostajemy paranormalne szaleństwo ze śmiertelnym zagrożeniem, które nabiera coraz większej skali. Tyle że kolejne pomysły zdają się wyskakiwać na zasadzie „bo autorowi tak wygodnie”. Zaskoczenia nie wywołują więc efektu WOW, w zamian sprawiając wrażenie wrzuconych na siłę. Jakby zabrakło dostatecznie mocnego spoiwa, by zgrabnie to ułożyć.

Ujawniając różne właściwości upiornych ubrań i skutki ich działań, pisarz szerzy narastający wokół książkowych bohaterów chaos, ale niestety przeszarżował. Mimo że mamy tu wątek policyjnego dochodzenia oraz tajemnice do rozwikłania, prym wiedzie nadmierne poleganie na okropnościach. Koniec końców, nie zaangażował mnie zatem zbytnio ten odzieżowy horror. Jeśli już, to bywałam zniesmaczona, a fakt, iż pojawiały się wręcz kuriozalne momenty, pogłębiał takie odczucia. Spośród tych powieści Mastertona, jakie dotąd przeczytałam, „Wirus” okazał się zdecydowanie najsłabszy. Jednym słowem, rozczarowanie.

-------------------------------------------------------------------

Tytuł polski: Wirus

Tytuł oryginalny: Ghost Virus

Autor: Graham Masterton

Wydawnictwo: Dom Wydawniczy REBIS

Liczba stron: 392